Το ανατολικότερο σύνορο της Ελλάδας και της Ευρώπης
Εδώ και χρόνια ήταν ένας προορισμός ο οποίος θέλαμε αλλά δεν καταφέρναμε να επισκεφτούμε.
Το ίδιο συνέβη και πέρσι που βρεθήκαμε στη Ρόδο, που λόγω των λίγων ημερών δεν τα καταφέραμε και πάλι.
Είπαμε όμως άτι την επόμενη φορά που θα βρεθούμε εδώ, θα είναι το πρώτο που θα πραγματοποιήσουμε.
Έτσι λοιπόν φέτος που βρεθήκαμε και πάλι στο πανέμορφο νησί του ήλιου την Ρόδο, είπαμε ότι θα κάνουμε αυτό το ταξίδι.
Το δύσκολο λόγω καλοκαιριού ήταν να βρούμε δωμάτιο στο νησί, και αφού δεν ήταν εφικτό, αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε έστω και για μια ημέρα.
Πλοία από Ρόδο για Καστελλόριζο υπάρχουν δυο.
Το ένα το Saos εκτελεί τα δρομολόγια σαν πλοίο της γραμμής αλλά δεν είναι καθημερινά τα δρομολόγια του.
Η διαδρομή είναι περί τις 5-5,5 ώρες.
Τα εισιτήρια είναι δωρεάν ή μέχρι 10ε.
Το άλλο είναι το Dodekanisos Seaways γρήγορο καταμαράν, που με 42ε και σε 2,5 ώρες κάθε Τετάρτη βρίσκεσαι στο Καστελλόριζο.
Λόγω λοιπόν της δυσκολίας να βρούμε δωμάτιο, επιλέξαμε να πάμε με το δεύτερο.
Κλείνουμε λοιπόν τα εισιτήρια, και πιστέψτε με ήταν δύσκολο για την εποχή, και την Τέταρτη βρισκόμαστε νωρίς το πρωί στο δεύτερο λιμάνι της Ρόδου το επονομαζόμενο Κολώνα.
Αφού επιβιβάζεται και ο τελευταίος επιβάτης το ταξίδι μας ξεκινά στην προγραμματισμένη ώρα του.
Απομακρυνόμαστε από την Ρόδο και ταξιδεύουμε στο απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου.
Από μακρυά μπορείς να διακρίνεις τα απέναντι παράλια και τα βουνά της Τουρκίας.
Κατά την διάρκεια του πλου, περνάς και κάπως κοντά από τα απέναντι παράλια όπου μπορείς να δεις ακόμα και τα σπίτια....
Μετά από κάνα δίωρο ταξιδιού, ακούω κάποια κυρία επιβάτη να λέει σε κάποιους φίλους της να είναι έτοιμοι γιατί θα περάσουμε και από την νήσο Ρω.
Την ιστορία του νησιού και για την κυρά της Ρω την γνώριζα, αλλά δεν κατάλαβα τι εννοούσε.
ΝΗΣΟΣ ΡΩ
Εδώ που το Ελληνικό αίσθημα σε συνεπαίρνει....
Βγαίνουμε λοιπόν στο κατάστρωμα του πλοίου, και καθώς περνάμε πολύ κοντά από το νησάκι, ο καπετάνιος του πλοίου, αρχίζει να κορνάρει ....
Εντάξει τώρα τι να πεις...
Από την κορυφή του βουνού στο ελληνικό φυλάκιο ο Έλληνας στρατιώτης κουνούσε την Ελληνική σημαία και με αυτό τον τρόπο μας χαιρετούσε...
Σε κάθε σφύριγμα του καπετάνιου αυτός ανταπέδιδε τον χαιρετισμό κουνώντας την σημαία....
Η συγκίνηση και η ανατριχίλα που νιώθεις ΑΠΊΣΤΕΥΤΑ ΜΕΓΆΛΗ...!!!!
Για την Ιστορία
Από όταν απεβίωσε η κυρά της Ρω, που ύψωνε καθημερινά την Ελληνική σημαία στο νησί, το έργο της ανέλαβε να συνεχίσει ένα μικρό απόσπασμα του Ελληνικού Στρατού, το οποίο έχει ως κύριο μέλημα να υψώνει κάθε μέρα και να προστατεύει την Ελληνική σημαία, συνεχίζοντας έτσι την παράδοση.
Απομακρυνόμαστε από το νησι, και σε κάνα μισάωρο, φτάνουμε στο ακριτικό και διάσημο ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ και με το άλλο του όνομα ΜΈΓΙΣΤΗ.
Αποτελεί το ανατολικότερο σημείο της Ελλάδας και της Ευρώπης, αν και για να είμαστε απόλυτα ακριβείς, το ανατολικότερο σημείο είναι η νήσος Στρογγύλη (νότια του Καστελλορίζου), το οποίο ανήκει στο σύμπλεγμα των νησιών.
Στην είσοδο του λιμανιού η παρουσία ενός πλοίου του Πολεμικού Ναυτικού, και η παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων, λόγω των τελευταίων αναταραχών στην περιοχή από τους γείτονες είναι αναπόφευκτα.
Από μακριά μπαίνοντας στο κουκλίστικο λιμάνι, η πρώτη εικόνα που θα αντικρίσετε φτάνοντας θα σας κάνει να ξεχάσετε μονομιάς το πολύωρο ταξίδι με το πλοίο.
Τα πανέμορφα δίπατα ή τρίπατα νεοκλασικά αρχοντικά σπίτια του νησιού, χτισμένα αμφιθεατρικά, ατενίζουν αγέρωχα τη θάλασσα, αντανακλώντας τις πολύχρωμες προσόψεις τους στα διάφανα νερά και μοιάζουν σαν ζωγραφιά.. Το βλέμμα σας θα σταθεί στον μιναρέ με τον κόκκινο τρούλο του τζαμιού του 1755, όπου στεγάζεται η Ιστορική Συλλογή Καστελλόριζου με σπάνια έγγραφα, κειμήλια και φωτογραφίες από τη νεώτερη ιστορία του νησιού (19ος αι. έως τα μέσα 20ού αι.).
Οι κάτοικοι του νησιού τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί, λόγω του τουρισμού και της ύπαρξης εργασίας.
Οι περισσότεροι έχουν γίνει μετανάστες στην Αυστραλία, οι οποίοι έφτιαξαν τις πατρικές τους κατοικίες και επισκέπτονται το νησί τους τα καλοκαίρια.
Το νησί γύρω από το λιμάνι γεμάτο ταβέρνες και καφετέριες και να σφύζει από ζωή.
Ο τουρισμός όπως είπαμε έδωσε άνθηση στο νησί και ο κόσμος που το επισκέπτεται πάρα πολύς, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο. Ακόμα και όσοι βρίσκονται στην απέναντι πλευρά στο Κας της Τουρκίας το επισκέπτονται καθημερινά.
Λίγα λόγια για το Καστελλόριζο
Το Καστελλόριζο ή, επισήμως, η Μεγίστη είναι ελληνικό νησί των Δωδεκανήσων στο Λύκιο Πέλαγος. Απέχει μόλις 1,25 ν.μ. από τις νοτιοδυτικές Μικρασιατικές ακτές, και 72 ν.μ. από τη Ρόδο.
Το νησί συνοδεύεται από μια μεγάλη ναυτική παράδοση, με έντονα τα σημάδια της ναυτικής και εμπορικής ανάπτυξης που κάποτε γνώρισε. Απέκτησε παγκόσμια προβολή το 1991, όταν γυρίστηκε εκεί η βραβευμένη με Oscar ταινία Mediterraneo.
Έχει πληθυσμό 584 κατοίκων, που διαβιούν στον ομώνυμο οικισμό, ο οποίος είναι και ο μοναδικός στο νησί. Είναι η μεγαλύτερη (εξ ου και Μεγίστη) νήσος ενός μικρού συμπλέγματος, που ονομάζεται σύμπλεγμα Καστελλόριζου ή σύμπλεγμα Μεγίστης και περιλαμβάνει τις νησίδες και βραχονησίδες: Άγιος Γεώργιος, Αγριέλαια, Κουτσουμπάς, Μεγάλο Μαύρο Ποϊνί, Μικρό Μαύρο Ποϊνί, Πολύφαδος ένα, Πολύφαδος δύο, Ρω, Σαβούρα, Στρογγυλή, Τραγονέρα, Ψωμί και Ψωραδιά, που ανήκουν στην Ελλάδα.
Οι προαναφερθείσες 14 νησίδες/βραχονησίδες αποτελούν τον Δήμο Μεγίστης, με την Στρογγυλή να αποτελεί το ανατολικότερο άκρο της ελληνικής επικράτειας.
Ο μοναδικός οικισμός του νησιού, το ομώνυμο Καστελλόριζο, βρίσκεται γύρω από το φυσικό
λιμάνι και αποτελείται από τις συνοικίες Πηγάδια, Χωράφια και Μανδράκι.
Στον οικισμό υπάρχουν πολλά παλιά αρχοντικά, τα περισσότερα από τα οποία έχουν ερημώσει, αφού οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν μεταναστεύσει εδώ και χρόνια στην Αυστραλία.
Τα σπίτια που έχουν αναστηλωθεί σήμερα αποτελούν αυθεντικά δείγματα παραδοσιακής Δωδεκανησιακής αρχιτεκτονικής: αμφιθεατρικά κτισμένα γύρω από τη θάλασσα, προκαλούν εντύπωση με την ομοιομορφία τους, που οφείλεται στα κοινά υλικά, όπως ντόπια πέτρα, ξύλο από τη Μικρά Ασία, σιδεριές, κεραμίδια από την Αττάλεια και τη Μασσαλία.
Εντυπωσιακά βαμμένα, δίπατα ή τρίπατα, τα αρχοντικά βρίσκονται κατά μήκος της ακτογραμμής, μπροστά από έναν επιβλητικό κόκκινο βράχο.
Στην κορυφή, το ερειπωμένο πια μεσαιωνικό κάστρο, χτισμένο πάνω στα αρχαία ελληνιστικά κρηπιδώματα της εποχής του Σωσικλή Νικαγόρα, είναι αυτό που έδωσε και το όνομά του στο νησί (Castello Rosso, δηλ. το Κόκκινο Κάστρο).
Επιπρόσθετα, ο Ιωάννης Χατζηφώτης, στο βιβλίο του "Ο Λαϊκός Πολιτισμός του Καστελλορίζου" (1982) πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη έρευνα που έγινε ποτέ για το όνομα και την ετυμολογία του νησιού, καταλήγει στο συμπέρασμα πως το δεύτερο συνθετικό του Καστελλορίζου προέρχεται από τη δωδεκανησιακή λέξη "ριζοβούνι" (καθώς όλα τα σπίτια χτίστηκαν στους πρόποδες, δηλαδή στις ρίζες του βουνού).
O παραδοσιακός οικισμός του Καστελλόριζου έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος.
Αν και μικρό νησί, το Καστελλόριζο ή Μεγίστη έχει μεγάλη ιστορία, αφού είχε κατοικηθεί ήδη από τη νεολιθική εποχή, ενώ στη συνέχεια αποικίστηκε από τους Δωριείς, όπως και όλα τα Δωδεκάνησα. Αυτοί έδωσαν στο νησί και το όνομα Μεγίστη, όπως ακόμα ονομάζεται επίσημα ο Δήμος.
Ένας θρύλος αποδίδει τη βάπτιση στον πρώτο οικιστή που λεγόταν Μεγιστέας, όμως μάλλον οφείλεται στο ότι ξεχωρίζει σε μέγεθος από τις γύρω νησίδες. Ο Στέφανος ο Βυζάντιος την αναφέρει "Πολυΐστωρ", ενώ ο Στράβων παραθέτει παρά την ονομασία Μεγίστη το όνομα Κισθήνη, που πιθανόν να ήταν όνομα αρχαίας πόλης επί της νήσου. Οι Άραβες την ονόμαζαν «Μαγιάς» και οι Οθωμανοί Μεΐς.
Την ονομασία Καστελλόριζο έλαβε περί το τέλος του 14ου αιώνα, από τους Ιωαννίτες Ιππότες, επί του 8ου Μαγίστρου του Τάγματος, όταν έκτισαν επί του κοκκινωπού βράχου παρά την είσοδο του λιμένα, κάστρο υπό το οποίο αναπτύχθηκε η πόλη (στου Καστελίου τη ρίζα) .
Το νησί φέρεται να είχε ανεπτυγμένο πολιτισμό, από την προϊστορική περίοδο αν κρίνει κανείς από τα αρχαία ευρήματα, προϊστορικούς πελέκεις, που οι ντόπιοι αποκαλούν «αστροπελέκια», επιγραφές, μυκηναϊκούς τάφους, τα πολυγωνικά, ισοδομικά και κυκλώπεια τείχη, αλλά και τα ερείπια του ναού του Τριοπίου Απόλλωνα, παρά την «Τριόπια άκρα», σημερινό «Κάβο Κριός», ή Απόλλωνος Μεγιστέως, η λατρεία του οποίου ήταν διαδεδομένη στο νησί, καθώς και στα μικρασιατικά παράλια, όπως στα Πάταρα της Λυκίας.
Το 1913, σε έναν από τους αρχαίους τάφους στο οροπέδιο του Αγίου Γεωργίου αποκαλύφθηκε μαρμάρινη σαρκοφάγος εντός της οποίας φέρονταν μεταξύ άλλων και χρυσός στέφανος μυκηναϊκής εποχής, τον οποίο δώρησε η κοινότητα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.
Καθίσαμε να απολαύσουμε τον καφέ μας, και τα τοπικά γλυκά και μετά ήρθε η ώρα για το μπάνιο μας.
Ρωτήσαμε τους ντόπιους και μας είπαν ότι μπορούμε να κάνουμε μπάνιο όπου υπήρχε σκάλα στην άκρη του λιμανιού για να μπούμε στη θάλασσα.
Μέσα στο λιμάνι συναντήσαμε και ένα ζευγάρι θαλάσσιες χελώνες carreta-carreta που έκοβαν βόλτες.
Προτιμήσαμε να πάμε προς το αριστερό άκρο του νησιού στην αριστερή άκρη της εισόδου του λιμανιού όπου τα νερά ήταν φανταστικά.!!!
Βραχώδης οι παραλίες τριγύρω στο νησί, που θέλουν μια κάποια προσοχή, αλλά μόλις βρεθείς στο νερό σε αποζημιώνουν...
Υπήρχαν κι άλλες παραλίες και η μπλε σπηλιά που μπορούσες όμως να πας με τοπικά βαρκάκια και να κάνεις μπάνιο.
Επίσης μπορείς να να ανέβεις το βράχο πίσω από το λιμάνι με τα σκαλοπάτια και να φτάσεις στην ψηλότερη κορυφή του βουνού και να θαυμάσεις την υπέροχη θέα του νησιού από ψηλά.
Τα λίγα αξιοθέατα του νησιού μπορείς να τα επισκεφτείς και με τα πόδια.
Το πως περνάει η ώρα όταν απολαμβάνεις τις στιγμές δεν λέγεται...
Έτσι έφτασε η στιγμή να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής προς το πλοίο μας, αποχαιρετώντας το πανέμορφο Καστελλόριζο και τους ακρίτες μας.
Αν και το νησί μικρο και μακρινό, η αίσθηση της επίσκεψης του είναι το κάτι άλλο.
Σίγουρα δεν είναι όπως κάποια άλλα νησιά που φέρνουμε στο νου μας, αλλά θα πω πως μια επίσκεψη του αξίζει πραγματικά....!!!
Να μην ξεχάσω φυσικά να αναφέρω και το δέος που νοιώθει κανείς περνώντας από τη νήσο Ρω. Αυτό κι αν είναι εμπειρία...
Μέχρι την επόμενη μας εξόρμηση...
Να περνάτε όλοι καλά
Καλές διακοπές και καλό καλοκαίρι....
