The GR Road Tripper: Σποράδες : Σκόπελος

Μήνας διακοπών για πολλούς ο Ιούλιος, αλλά για εμάς γεμάτος υποχρεώσεις και δεν μας αφήνει κενό, κι έτσι δεν κάνουμε ακόμα σκέψεις για διακοπές.

Εκεί που κάθομαι στον καναπέ ένα βράδυ, σκέφτομαι πως θα μπορούσα να αξιοποιήσω τον όποιο λίγο χρόνο θα εύρισκα έτσι ώστε να ξεφύγω για ένα σαββατοκύριακο αίντε και την Δευτέρα.

Ότι είχα πάρει και την καινούργια μηχανή και την μάθαινα.

Αρχίζω τις διάφορες αλχημείες και προσπαθώ να εξοικονομήσω έστω ένα μικρό κενό λίγων ημερών.

Ταυτόχρονα αρχίζω να σκέφτομαι ανάλογα το κενό που θα βρώ, και το που θα μπορούσα να πάω. Τι θα μου άρεσε να δω, πόσες ημέρες, με τι θα πάω, και άλλα πολλά...

Καλά από εκεί και πέρα, όλες οι σκέψεις σου πλέον γυρίζουν γύρω από αυτή τη σκέψη και μόνο.

Ανοίγω το λάπτοπ, και σκέφτομαι τι επιλογές έχω. Με τρεις μέρες που μπορώ να πάω. Πως μου ήρθε εκείνη την ώρα ΣΚΟΠΕΛΟΣ.. κάτι θα είχα ακούσει φαίνεται και μου είχε κολλήσει. Αν και δεν είμαι και πολύ φίλος στα νησιά, ε, σε μερικά πρέπει να πάει κανείς.

Ωραία λοιπόν λέω, ο προορισμός βρέθηκε, κοντά είναι, τώρα τα υπόλοιπα.

Καταρχήν ως νησί, ψάχνω να βρώ και να κλείσω εισιτήρια με επιστροφή, για το πλοίο που θα μας πήγαινε... Καλή η μηχανή, αλλά ακόμα δεν ξέρει κολύμπι, απλά κάνει μπάνιο στα ρηχά....!!!

Βρίσκω εισιτήρια αλλά όχι από το λιμάνι που ήθελα στις συγκεκριμένες ημερομηνίες που είχα προγραμματίσει. Δεν με πείραξε όμως καθόλου.

Επόμενο βήμα, ξενοδοχείο. Δεν είχα και μεγάλες απαιτήσεις αλλά την εποχή εκείνη δυσκολεύτηκα πολύ να βρώ ένα, αλλά τελικά κλείνουμε και το ξενοδοχείο.

Μετά ξεκίνησε το καλύτερο μέρος του προγραμματισμού. Το πως θα πάω, που θα πάω, τί θα μου άρεσε να δω. Εδώ πήραν φωτιά οι σελίδες των Σποράδων και όχι μόνο...

Αφού βρήκαμε και κλείσαμε τα πάντα ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση, και απλά περιμέναμε την ημερομηνία.

ΜΕΡΑ 1: ΑΘΗΝΑ - ΜΑΝΤΟΥΔΙ - ΣΚΟΠΕΛΟΣ

Η ημέρα του ταξιδιού μας έφτασε και το πρωινό μας βρίσκει να φορτώνουμε τα πράγματά μας στη μηχανή και να ξεκινάμε πέρνοντας την εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας με κατεύθυνση την Εύβοια και προορισμό μας το λιμάνι του Μαντουδίου.

Το δρομολόγιο μας ήταν στις 14.00 το μεσημέρι, κι έτσι δεν βιαζόμασταν.

Φτάνουμε Μαντούδι, παίρνουμε τα εισιτήρια μας και περιμένουμε το καράβι.

Ότι πρέπει αυτή η αναμονή, για να απολαύσουμε έναν καφέ στην καφετέρια πριν το λιμάνι.

Με το που ήπιαμε τον καφέ μας, ήρθε και το καράβι.

Επιβιβαζόμαστε, και σαν μηχανές δεν περιμέναμε και πολύ. Το ταξίδι μας είανι μιας περίπου ώρας, και το πρώτο λιμάνι. Έτσι μετά από μια ώρα και κάτι αρχίζει να φαίνεται το λιμάνι αποβίβασης στην Γλώσσα Σκοπέλου.

ΣΚΟΠΕΛΟΣ

Το χωριουδάκι γραφικό, και λόγω της ώρας δεν υπήρχε και πολύ κίνηση πλην του λιμανιού.

Το ξενοδοχείο που είχα βρει ήταν στην νότια πλευρά της Σκοπέλου που είχε και τις καλύτερες παραλίες, τον Πάνορμο, και βρισκόταν περίπου 12 χλμ και 20 λεπτά από την χώρα της Σκοπέλου. Παίρνω λοιπόν τον δρόμο και οδηγώ σε μια καταπράσινη διαδρομή όλο πεύκα.

Σε πολλά σημεία ο δρόμος ή σε περνούσε από παραλιακά χωριουδάκια που ήταν χτισμένα δίπλα στην θάλασσα, ή ψηλά απο αυτά και έτσι έβλεπες πανοραμικά το γαλάζιο της θάλασσας και το πράσινο του βουνού. Οι δρόμοι βέβαια στενοί επαρχιακοί, γεμάτοι ή χώμα ή πευκοβελόνες, με συνεχή στροφιλίκια, και ήταν τέτοιοι που δεν το συζητάμε για ταχύτητες, απλά οδηγούσες και απολάμβανες την μαγευτική φύση του νησιού. Άλλωστε οι αποστάσεις ήταν τέτοιες που δεν χρειαζόταν καν να βιαστείς.

Καθώς περνούσα από τα διάφορα χωριά κοιτούσα και τις παραλίες εάν μου άρεσαν για μπάνιο.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, το βρήκαμε σχετικά εύκολα, και αφού αφήσαμε τα πράγματά μας, πήραμε μαγιό πετσέτα και φύγαμε για την κοντινή παραλία του Πάνορμου για μπάνιο.

Η παραλία από τις καλές, με βότσαλο και όπως έπρεπε. Ομπρέλα κα ξαπλώστρα με τον καφέ σου, δίπλα ακριβώς στο κύμα, και κόσμος βέβαια πολύς μέχρι το σούρουπο. Όπως και σε όλα τα παραλιακά μέρη είχε κι αυτό τις ταβέρνες του δίπλα για όσους ήθελαν να τσιμπήσουν κάτι.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ντυνόμαστε και κατεβαίνουμε για περιηγήση στην χώρα της Σκοπέλου. Εκεί ήταν μαζεμένος όλος ο κόσμος του νησιού. Οι δρόμοι της πόλης έσφιζαν από κόσμο που περπατούσε, και τις ταβέρνες και τα μαγαζιά γεμάτα.

Η Σκόπελος είναι ένα από τα νησιά των Βορείων Σποράδων, το δεύτερο νησί στη σειρά μετά τη Σκιάθο. Έχει έκταση περίπου 96 τετρ. χλμ. και περίμετρο 67 χιλιόμετρα. Έχει δύο βουνά, τη Δέλφη (680 μ. ύψος) και το Παλούκι (565 μ. ύψος).

Γεμάτη με πυκνά δάση που καλύπτουν σχεδόν το 80% της έκτασής της, θεωρείται το πιο πράσινο νησί του Αιγαίου. Έχει καλή τουριστική υποδομή, συγκεντρώνει όμως λιγότερο κόσμο από τη γειτονική κοσμοπολίτικη Σκιάθο και διατηρεί σε μεγαλύτερο βαθμό τον παραδοσιακό χαρακτήρα της

Στα αρχαία χρόνια η Σκόπελος ονομαζόταν Πεπάρηθος. Στον Στάφυλο υπάρχει μυκηναϊκός τάφος, ενώ στην ανατολική πλευρά της Χώρας υπάρχει το Ασκληπιείο, σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα (περίπου 15-30 μέτρα). Κατά την αρχαιότητα φημιζόταν για το κρασί της (Πεπαρήθιος οίνος). Αναφέρεται ότι κατοικήθηκε από Κρήτες, αρχηγός των οποίων ήταν ο Στάφυλος, γιος της Αριάδνης.

Η μετονομασία του νησιού στο σημερινό της όνομα, Σκόπελος, έγινε κατά τους ελληνιστικούς χρόνους.

Τον 4ο αιώνα επίσκοπος Σκοπέλου ήταν ο Άγιος Ρηγίνος, ο οποίος σήμερα είναι ο προστάτης και πολιούχος άγιος της Σκοπέλου.

Το 1207, κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, το νησί κατακτήθηκε από τον Σταυροφόρο Ιερεμία Γκίζι.

Το 1538, μετά τη λεηλασία της Σκοπέλου από τον Μπαρμπαρόσα, το νησί υποδουλώθηκε στους Τούρκους, στην κυριαρχία των οποίων έμεινε μέχρι το 1830, οπότε ενώθηκε με την Ελλάδα, που μόλις είχε ιδρυθεί.

Η Χώρα της Σκοπέλου είναι μια παραδοσιακή νησιώτικη πόλη με χαρακτηριστική αρχιτεκτονική και όμορφα καλντερίμια. Έχει κηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός. Η Χώρα αλλά και ολόκληρο το νησί είναι γεμάτο από παλιές παραδοσιακές εκκλησίες, ξωκλήσια και μοναστήρια. Η Σκόπελος είναι καταπράσινο νησί και μάλιστα το πιο πράσινο νησί των Σποράδων. Αναφέρονται σε αυτήν 24 μοναστήρια.

Από παραλίες τώρα, στη Βόρεια και ανατολική πλευρά της Σκοπέλου οι ακτές είναι βραχώδεις, ενώ στα νότια και δυτικά οι πλαγιές δημιουργούν τις υπέροχες καταπράσινες παραλίες του νησιού. Στη νότια πλευρά βρίσκονται οι περισσότερες και καλύτερες παραλίες της όπως, ο Στάφυλος, ο Αγνώντας, το Λιμνονάρι, ο Πάνορμος, τα Λιναράκια, το Καστάνι, το Έλιος, η Μηλιά, το Βελανιό και πολλές άλλες, οι οποίες ξεπροβάλλουν από το πράσινο του πευκοδάσους που είναι πνιγμένες και καλά κρυμμένες.

Περιήγηση στην χώρα, φαγητό, ένα ποτάκι και επιστροφή αργά το βράδυ στο ξενοδοχείο.

Επόμενη Σελίδα...

ΗΜΕΡΑ 2: ΣΚΟΠΕΛΟΣ

Η μέρα μας βρίσκει να ξυπνάμε νωχελικά αφού δεν ακουγόταν τίποτα απ' έξω. Ξέχασα να πω ότι το ξενοδοχείο ήταν λίγο πίσω από τον κεντρικό δρόμο, κι έτσι δεν υπήρχε καθόλου θόρυβος. Σηκώνομαι φτιάχνω έναν καφέ και ανοίγω τον χάρτη να δω σε ποιά παραλία θα πάμε για μπάνιο, και τι μπορούμε να δούμε από το νησί σήμερα.

Τα τρία βασικά μέρη που θα ήθελα να δω ήταν η περίφημη παραλία στο Καστάνι που γυρίστηκε το έργο ΜΑΜΑ ΜΙΑ, τον Άγιο Ιωάννη, το εκκλησάκι χτισμένο πάνω στον βράχο, και στον Στάφυλο την φανταστική παραλία, από την οποία μπορούσες να περάσεις με τα πόδια σε μια πιο ερημική το Βελανιό που βρισκόταν κι ένας αρχαιολογικός χώρος. Μετά από αυτά δεν ήθελα και κάτι παραπάνω...

Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να δω πως θα τα συνδυάσω, με μπάνιο, με καφέ, με βόλτα, με φαγητό...

Ωραία λέω, θα πάω για μπάνιο στον Στάφυλο που ήταν πιο κοντά μου, και το απόγευμα θα επισκεφτώ τον Άγιο Ιωάννη σαν ξενάγηση, μιας και ήταν στην βόρεια και ανατολική πλευρά του νησιού, με σκοπό μετά να κατέβω κατευθείαν στην χώρα για φαγητό και κανένα ποτάκι, και την παραλία Καστάνι την βλέπουμε αύριο, με ότι άλλο μπορεί να συνδυαστεί.

Έτσι κι έγινε. Η παραλία του Στάφυλου φανταστική, λίγο δύσκολο το πάρκινγκ ακόμα και για μηχανή, και κάμποσα σκαλοπάτια που σε κατεβάζουν στην παραλία.

Αν και προσπάθησα να καθήσω στο μπαράκι που είχε, η μουσική του ήταν πολύ δυνατή, και δεν μου άρεσε. Επέστρεψα κι έγω εκεί που μαζευόταν ο πολύς ο κόσμος, μετά τα σκαλοπάτια, που καθώς από πάνω είχε τα δέντρα η σκιά και η δροσιά που δημιουργούσαν ήταν τέλεια.

Το μόνο που έπρεπε να κάνεις ήταν να πας προς το μπαράκι για να μπεις στην θάλασσα γιατί εκεί ήταν όλο βράχια ακόμα και στην θάλασσα.

Προτίμησα να περάσω την ώρα μου εδώ και δεν πέρασα με τα πόδια όπως έκαναν πολλοί στην παραλία του Βελανιού. Έπειτα από ώρες, αποφάσισα να γυρίσω στο ξενοδοχείο, να ξεκουραστώ λίγο και να ξεκινήσω για τον Άγιο Ιωάννη.

Να τονίσω εδώ ότι το νησί καθώς είναι πευκόφυτο είχε παντού μέλισσες και σφήκες... Αλλού δεν το έχω ξανασυναντήσει αυτό...Άλλο πράγμα... Και όπως ήταν φυσικό, κράνος κλειστό και μπουφάν κλειστό μέχρι τον λαιμό...

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Ο δρόμος περνούσε από την Γλώσσα και συνέχιζε πίσω από το βουνό. Τώρα τι δρόμος, εντάξει για νησί καλός ήταν, και σε πολλά σημεία του στενός, αλλά είπαμε νησί και βουνό, μην είμαστε και πλεονέκτες.

Απο μακριά που αντικρύζεις τον βράχο με το εκκλησάκι καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για κάτι ξεχωριστό.

Μόλις φτάνεις στην παραλία και το αντικρύζεις από κάτω ομολογείς...

Χωρίς υπερβολές ένα από τα καλύτερα μέρη στον κόσμο. Τώρα κατάλαβα γιατί το επέλεξαν και για το έργο που γύρισαν εδώ. Εντάξει έχει λίγο κούραση και θέλει λίγο προσοχή για να ανέβεις με τα λαξευμένα στο βράχο σκαλοπάτια στην κορυφή, αλλά ένα σας λέω.... ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ...

Η θέα απο ψηλά ΜΟΝΑΔΙΚΗ...

Εδώ τώρα απολαμβάνεις την καθολική ησυχία... Ξεκουράζεσαι λίγο, και με περισσότερη προσοχή απ' ότι πριν, αφού θα τρέμουν τα πόδια σου ακόμα από την ανάβαση, κατεβαίνεις πάλι στην παραλία.

Επιστροφή στην Γλώσσα για ανεφοδιασμό της μηχανής και εδώ σκέφτομαι να πάρω το βραδυνό πλοίο για μια μέρα στην Σκιάθο. Πηγαίνω σε ένα πρακτορείο στο λιμάνι και με ενημερώνουν δυστυχώς ότι το τελευταίο δρομολόγιο ήταν μια ώρα πριν...

Αφού λοιπόν δεν μας βγήκε η επίσκεψη στην Σκιάθο, λέω να κάνω μια βόλτα αφού είχα χρόνο να δω το χωριό. Από το λιμάνι μόλις κατέβηκα από το πλοίο, πέρασα από μέσα και μου έδωσε την εντύπωση ενός μικρού απλού χωριού.

Με το που σταματώ και προχωρώ πιο μέσα στο σοκάκι που με οδηγεί στην πλατεία, μένω με το στόμα ανοικτό. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Η πλατεία, οι πλακόστρωτοι δρόμοι και σοκάκια, και οι καφετέριες που έβλεπαν πανοραμικά την θάλασσα, έδιναν έναν άλλο τόνο, και το μεταμόρφωναν σε ένα χωριό πραγματικά παραδοσιακό στολίδι.

Στην πλατεία συναντώ κι έναν ντόπιο συνονόματο, ο οποίος είχε ζήσει πολλά χρόνια στην Αμερική και αφού επέστρεψε συνταξιούχος πια στα πάτρια εδάφη, η αγάπη του για τον τόπο τον έκανε να δημιουργήσει το Ίδρυμα Σποράδες, έτσι ώστε να βοηθήσει στην αναβίωση πολλών παλαιών παραδόσεων και πολλών άλλων στο νησί. Αξίζει συγχαρητηρίων αυτή του η προσπάθεια καθώς ήταν ο μόνος που ασχολιόταν για το καλό και την ανάπτυξη του τόπου του.

Η ώρα πέρασε ευχάριστα, και αφού τον αποχαιρέτησα του υποσχέθηκα να πιούμε τουλάχιστον έναν κάφε πριν φύγω από το νησί.

Κατεβαίνω στην χώρα και εκεί που περπατώ στο λιμάνι, μια κοπέλλα μου δίνει ένα φυλλαδιο από ένα πλοίο το οποίο εκτελούσε μονοήμερες εκδρομές στην Αλόννησο.

Δεν το είχα υπολογίσει, αλλά πήρα το φυλλάδιο να του ρίξω μια ματιά. Μονοήμερη στην Αλλόνησο, βόλτα στην παλαιά πόλη, στις σπηλιές με τις φώκιες, στο θαλάσσιο πάρκο μιας και είναι το νησί που βρίσκονται πολλές και προστατεύεται από διεθνής οργανισμούς, τον γύρο του νησιού και μπάνιο σε δύο από τις καλύτερες παραλίες.

Αφού το σκέφτηκα και καθώς μόνο η παραλία Καστάνι μου έμενε να δω μόνο, λέω ας το κάνω, και κλείνω θέση. Ίσως από τα λίγα που άξιζαν στο νησί.

Αργά το βράδυ, επιστροφή στο ξενοδοχείο....

Επόμενη Σελίδα...

ΗΜΕΡΑ 3: ΑΛΟΝΝΗΣΟΣ

Ξημερώνει και σηκώνομαι πρωί. Ετοιμάζω έναν καφέ και μαζεύω τα λίγα πράγματα που χρειαζόμουν κοντά μου.

Η εκδρομή ξεκινούσε στις 09.00 το πρωί από το λιμάνι της χώρας Σκοπέλου. Το πλοίο γεμάτο από τουρίστες έλληνες και μη.

Φτάνουμε στο λιμάνι της Αλοννήσου το Πατητήρι, μας παραλαμβάνουν λεοφορεία και μας πηγαίνουν στην παλιά χώρα της Αλοννήσου ψηλά στο βουνό.

Ωραίο μέρος και πολύ ωραία θέα. απολαμβάνουμε έναν καφέ, και περιπλανιόμαστε στα σοκάκια της παλιάς πόλης.

Το νησί κατά την αρχαιότητα, ονομαζόταν Ίκος, ενώ Αλόννησο οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν κάποιο από τα γειτονικά νησιά, πιθανώς την σημερινή Κυρά Παναγιά ή τον σημερινό Άγιο Ευστράτιο.

Η νήσος Ίκος, και σημερινή Αλόννησος, παρουσιάζει την πιο μακραίωνη ιστορία ανθρώπινης παρουσίας στο Αιγαίο. Η πρώτη ανθρώπινη κατοίκηση της Αλοννήσου τοποθετείται στη Μέση Παλαιολιθική εποχή, τότε που πιθανολογείται ότι το νησί ήταν ενωμένο με τα άλλα νησιά και τη Θεσσαλία.

Κατά το 15ο αιώνα αναγνωρίζεται στις πηγές με την ονομασία Διάδρομοι, και οι μεταγενέστεροι περιηγητές την αναφέρουν με το τοπωνύμιο Δρόμοι. Το όνομα Αλόννησος δόθηκε επί Όθωνα, το 1838, με πρόταση του τότε Υπουργείου Εσωτερικών σε αντικατάσταση του προηγουμένου ονόματος Λιαδρόμια ή Ηλιοδρόμια.

Φεύγουμε από το λιμάνι της Αλοννήσου και περνώντας από τα ερημονήσια Περιστέρα, κυρά Παναγιά και από το εθνικό θαλάσσιο πάρκο της μεσογειακής φώκιας μονάχους μονάχους και τις σπηλιές που έχουν για φωλιές, καταλήγουμε στην παραλία του Αγίου Δημητρίου. Δυστυχώς φώκιες δεν εμφανίστηκαν την ημέρα της εκδρομής μας. Ωραία παραλία με βότσαλο, καθαρή , αλλά και με αχινούς...!!!

Μετα από κανά δυο ώρες, μπαίνουμε στο καραβάκι και επιστρέφουμε για μπάνιο στην παραλία Λεφτός Γυαλός.

Το απόγευμα επιστροφή στην χώρα της Σκοπέλου.

Φτάνω στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση και ξεκινώ να δω την περίφημη παραλία Καστάνι.

Την ώρα που έφτασα ήταν λιγοστός ο κόσμος. Αρκέστηκα σε έναν καφέ, αφού μπάνιο δεν ήθελα να κάνω.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, για να περάσει η ώρα και να κατέβω στην χώρα για φαγητό.

Εκεί συναντώ μια οικογένεια που ετοιμαζόταν να κάνει μπάρμπεκιου. Με καλούν να δειπνήσω μαζί τους και αφού δέχτηκα δεν ήταν ανάγκη να πάω στην χώρα. Πήγα μόνο στο διπλανό χωριό για τα αναψυκτικά και τις μπύρες.

Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στο νησί και έκλεισε πραγματικά υπέροχα και όχι μόνο.

Επόμενη Σελίδα...