Καταρράκτες Νέδας

Πόσοι από εμάς δεν έχουμε πέσει στην παγίδα , να είσαι κοντά σε έναν τόπο, να γνωρίζεις ότι έχει πολλά και σημαντικά σημεία, από την αρχαιότητα και την νεότερη ιστορία, να είναι τόσο φημισμένα σε όλο τον κόσμο, να τα επισκέπτονται κάθε χρόνο χιλιάδες ξένοι τουρίστες, και εσύ που είσαι τόσο κοντά τους συνεχώς να αναβάλεις την επίσκεψη σου σε καθένα από αυτά για τουλάχιστον μια φορά στην ζωή σου…

Χρόνια λοιπόν και εγώ άκουγα για ένα πολύ φημισμένο μέρος, στα τόσα άλλα που βρίσκονται στην Πελοπόννησο και δη στην Ηλεία, όμως δεν είχε τύχει να το επισκεφτώ ποτέ, λόγω άλλων προτεραιοτήτων.

Ο λόγος για τον ποταμό Νέδα και τους περίφημους καταρράχτες της.

Για πολλούς ξένους βέβαια ήταν από χρόνια γνωστοί, για τους έλληνες δε, όχι και τόσο… όμως αυτό τείνει να αλλάξει τα τελευταία χρόνια.

Λίγα λόγια…

Ο ποταμός Νέδα

Η Νέδα είναι ποτάμι της Πελοποννήσου που βρίσκεται στα σύνορα των νομών Ηλείας και Μεσσηνίας. Πηγάζει από το όρος Λύκαιο, ρέει προς τα δυτικά και εκβάλλει στο Ιόνιο πέλαγος, μεταξύ των ακτών της Κυπαρισσίας και της Ζαχάρως. Το μήκος της είναι 32 χιλιόμετρα.

Χαρακτηριστικό της είναι πως πρόκειται για ένα από τα λίγα ποτάμια στην Ελλάδα που έχει ονομασία θηλυκού γένους, με την Νήσσα στην Βόρεια Αιτωλοακαρνανία, την Αράπιτσα στην Νάουσα, την Έρκυνα στην Λειβαδιά, την Ερμίτσα στο Αγρίνιο, την Ζηλιάνα στην Πιερία από τα πιο γνωστά.

Ο ποταμός σε ένα μεγάλο τμήμα του διασχίζει χαράδρα με πολύ πλούσια βλάστηση. Κατά μήκος της πορείας του δημιουργούνται καταρράκτες. Ο μεγαλύτερος βρίσκεται κοντά στην Φιγαλεία και έχει ύψος περίπου 50 μέτρα.

Ιστορικά στοιχεία

Ο ποταμός από την αρχαιότητα όριζε τα σύνορα της Ηλείας από την Μεσσηνία, όπως αναφέρει ο Παυσανίας. Κοντά στις όχθες του ποταμού βρισκόταν η αρχαία Φιγάλεια και ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα στις Βάσσες.

Μυθολογία

Το ποτάμι πήρε την ονομασία του από την νύμφη Νέδα.

Η Νέδα ήταν νύμφη της Αρκαδίας, κόρη του Ωκεανού. Η Νέδα μαζί και με άλλες νύμφες (την Θεισόα και την Αγνώ) φέρεται ότι ανέθρεψαν τον Δία, όταν τον παρέλαβαν από τη Ρέα, προκειμένου να τον γλιτώσει από τη μανία του Κρόνου που έτρωγε τα παιδιά του για να μην μπορέσει κανένα αργότερα να αμφισβητήσει την κυριαρχία του και να θελήσει να του πάρει τον θρόνο του ηγέτη των Τιτάνων.

Σύμφωνα με το μύθο, επειδή εκείνη την εποχή η Αρκαδία ήταν άνυδρη και η Ρέα δεν έβρισκε νερό να πλύνει τον Δία, χτύπησε τότε με ένα ραβδί τη γη και έτσι δημιουργήθηκε το ποτάμι που ονομάστηκε Νέδα. (Η νύμφη Νέδα ήταν και θεότητα των νερών).

Έτσι ανέλαβε επιτυχώς το δύσκολο αυτό φορτίο κράτησε και ανάθρεψε τον Δία πλένοντας και λούζοντας τον στο όρος Λύκαιο, από το οποίο πηγάζει άλλωστε και ο ποταμός Νέδα.

(Λύκαιο: Κατά την αρχαιότητα ήταν το ιερό βουνό των Αρκάδων αφού εκεί πίστευαν ότι γεννήθηκε ο Δίας. Οι αρχαίοι Αρκάδες το αποκαλούσαν και Όλυμπο ή ιερό βουνό. Στην ψηλότερη κορυφή του Λυκαίου, την Κρητέα, κατέφυγε η Ρέα και γέννησε τον Δία.

Στους πρόποδες του Λυκαίου υπήρχε η Λυκόσουρα που σύμφωνα με τον Παυσανία ήταν η πρώτη πόλη που ιδρύθηκε στον κόσμο, και ο Ησίοδος της θεωρούσε «την πρώτη πόλη της ανθρωπότητας»).

Φτάνοντας λοιπόν το καλοκαίρι του 2018 και ευρισκόμενος στην περιοχή, για ολιγοήμερες διακοπές, είπα ότι η κατάλληλη στιγμή βρέθηκε και η ώρα ήρθε για την επίσκεψη μου αυτή.

Βγήκε το πλάνο και επιλέχθηκε το δρομολόγιο, που θα μας έβγαζε πιο κοντά στους τουλάχιστον δύο καταρράχτες που θέλαμε να δούμε.

Αυτό γιατί το φαράγγι είναι μεγάλο, και οι διαδρομές ποικίλλουν.

Ξεκίνημα νωρίς το πρωί, με το αυτοκίνητο και κατεύθυνση προς Πύργο.

Η διαδρομή που επιλέχθηκε ήταν από την Εθνική Οδό Πύργου – Καλαμάτας, και στο χωριό Ελαία αριστερά ακολουθώντας την διαδρομή για το χωριό Πλατανιά, μιας και ήταν το τελευταίο χωριό προς τους καταρράχτες.

Σίγουρα πρόσεξα στο δρόμο άλλες δύο τουλάχιστον ταμπέλες που σε οδηγούσαν στους καταρράχτες της Νέδας, από άλλες διαδρομές όμως.

Όμως, χρειάστηκε πολύ προσοχή, όχι από το θέμα του δρόμου, ο οποίος ήταν άσφαλτος, αλλά στο ότι δεν υπήρχαν ταμπέλες για την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσεις, με κίνδυνο να χαθείς, ακόμα και με gps.

Μετά από οδήγηση σχεδόν δύο ωρών στην μαγευτική ορεινή πλευρά της Ηλείας, φτάσαμε στο χωριό Πλατανιά.

Ένα πανέμορφο ήσυχο χωριουδάκι, το οποίο γνωρίζει μεγάλη άνθηση λόγω του τουρισμού από τους καταρράχτες.

Οι κάτοικοι του πρόσχαροι κι ευγενικοί.

Λόγω που δεν είχαμε προσέξει την χειροποίητη πινακίδα που οδηγούσε προς τους καταρράχτες ρωτήσαμε τους χωριανούς και μας έδειξαν το δρόμο.

Η διαδρομή εδώ να πω ότι άλλαξε λίγο προς το χειρότερο. Ο δρόμος αγροτικός με πολλές λακκούβες και νεροφαγώματα, που δυσκόλευαν την κίνηση των αυτοκινήτων.

Μετά από ένα δεκάλεπτο οδήγησης και λίγο παραπάνω φτάνουμε στο χώρο στάθμευσης.

Ο κόσμος ήταν λίγος λόγω της πρωινής ώρας που φτάσαμε εμείς, και έτσι δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε θέση πάρκινγκ δίπλα στο γεφύρι των Πλατανιών. Όχι ότι δεν υπάρχει χώρος αλλά είναι μικρός και έτσι όταν έχει πολύ κόσμο, αναγκάζεσαι να παρκάρεις πιο ψηλά και να περπατήσεις.

Πολλοί που το γνώριζαν, έρχονταν με τουριστικά λεωφορεία που έκαναν μονοήμερες εκδρομές από τα ξενοδοχεία κοντινών περιοχών που διέμεναν, με σκοπό, να περπατήσουν όλο το φαράγγι, σταματούσαν στο χωριό πάνω και με λίγα ευρώ τους κατέβαζαν με τα οχήματά τους οι ντόπιοι τουριστικοί οδηγοί που τους παραλάμβαναν. Άλλοι όπως είπαμε άφηναν τα αυτοκίνητά τους στο χωριό και ακολουθούσαν κι αυτοί το ίδιο πρόγραμμα. Εμείς δεν χρειάστηκε να το κάνουμε μιας και δεν θέλαμε να περπατήσουμε όλη την διαδρομή.

Ξεκινάμε περνώντας την πεζογέφυρα (γεφύρι των Πλατανιών) πάνω από τον ποταμό Νέδα, και ακολουθώντας τις πινακίδες βρισκόμαστε στο μονοπάτι για τους καταρράκτες.

Μετά το γεφύρι είχα ακούσει και είχα διαβάσει, ότι λειτουργούσε παλιότερα και μία καντίνα, αλλά την εποχή που πήγαμε εμείς δεν λειτουργούσε. Ευτυχώς αυτό το είχαμε ρωτήσει στο χωριό πριν κατέβουμε εδώ, και έτσι είχαμε προμηθευτεί νερά και σάντουιτς από εκεί, και τα οποία κρίνονται απαραίτητα.

Προχωρούμε με πολύ προσοχή που επιβάλλεται σε κάποια σημεία όπου έχει χαλάσει το μονοπάτι, μέσα από την καταπράσινη φύση, και μετά από λίγη ώρα βλέπουμε από ψηλά τον πρώτο μικρό καταρράχτη. Με μία λέξη φανταστικός.

Συνεχίζουμε την πορεία μας και μετά από λίγο φτάνουμε και στον μεγάλο που γίνεται ο λόγος παντού και τον συναντάμε σχεδόν σε όλες τις φωτογραφίες και τα κάρτ-ποστάλ. Το θέαμα εδώ είναι καταπληκτικό.

Μέσα από τα δέντρα ψηλά στο βουνό ξεπροβάλλει ο μεγάλος καταρράχτης και από κάτω σχηματίζεται μια μικρή λιμνούλα με γαλαζοπράσινα νερά, που εμείς και όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί, δοκιμάσαμε και ένα μπάνιο στα κρύα βέβαια νερά του.

Βεβαίως και είχαμε προβλέψει για τα απαραίτητα, μαγιό και παπούτσια τα οποία δεν πείραζε εάν βραχούν. Όσο περνούσε η ώρα, ο κόσμος αρχιζε να καταφθάνει ανά ομάδες, παρέες, οικογένειες, ξένοι τουρίστες και ήταν πολύς…

Πολλοί ακολουθούσαν την διαδρομή μέσα από το ποτάμι για να φτάσουν στο σημείο, και πολλοί συνέχιζαν την πεζοπορία τους ακολουθώντας το φαράγγι.

Εμάς μας έφτανε η επίσκεψη, άλλωστε αυτό ήταν που θέλαμε να δούμε και να θαυμάσουμε. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να το επιχειρήσουμε και εμείς.

Αφού απολαύσαμε το μπάνιο μας και την φύση πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το χωριό, όπου είχαμε αποφασίσει να καθίσουμε σε ένα από τα ταβερνάκια του ώστε να δοκιμάσουμε την ντόπια κουζίνα και φυσικά την πανέμορφη θέα.

Αργά το απόγευμα τελείωσε και αυτή η μονοήμερη εκδρομή μας, και η επιστροφή μας ήταν γεμάτη από συναισθήματα θαυμασμού τα οποία αποκτάς επισκεπτόμενος αυτά τα υπέροχα μέρη που υπάρχουν τριγύρω μας, άλλοτε γνωστά άλλοτε όχι, και την μαγεία που δημιουργεί η ίδια η φύση.

Τέτοια μέρη ακούγονται πολλά, και με ξεχωριστές εντυπώσεις το καθένα.

Χωρίς δισταγμό όμως θα πω ότι ήταν από τα καλύτερα μέρη που έχω δει και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους αποφασίσουν να το επισκεφτούν έστω και μια φορά…

Εις το επανιδείν