Δάσος Φολόης - Καταρράχτες Νεμούτας
Αυτό που ζούμε στην Ελλάδα και όλος ο κόσμος τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, δεν έχει προηγούμενο.
Αναφέρομαι όπως καταλάβατε στον κορονοϊό και στα μέτρα που ελήφθησαν παγκοσμίως.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μας κλείσουν μέσα στα σπίτια μας και να μην μπορούμε να απολαύσουμε τις χαρές της ζωής.
Δεν θα σταθώ καθόλου στο τι θεωρώ σωστό ή τι θα μπορούσε να γίνει, αλλά στέκομαι στο σημείο ότι δεν μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε ελεύθερα και να κάνουμε καμιά εκδρομή ή βόλτα.
Έτσι λοιπόν περιμέναμε την στιγμή που θα μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε λίγο πιο μακριά από την περιοχή μας.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως νιώσαμε όταν τελικά επιτράπηκαν οι μετακινήσεις όχι όλες αλλά έστω και μεταξύ των δήμων...
Χωρίς να χρειαστεί και πολύ σκέψη, οργανώθηκε μια μικρή εκδρομή, έστω και εντός νομού και περιμέναμε να έρθει αυτό το σαββατοκύριακο.
Η βόλτα μας θα ήταν από τα χωριά του φράγματος Πηνειού με προορισμό το δάσος της Φολόης, μετά τα Ολύμπια, έξω από τον Πύργο.
Ξεκινάμε σχετικά νωρίς το πρωί, με την παρέα άλλων τριών πολύ καλών φίλων, και οδηγώντας από τους μικρούς ορεινούς όγκους της Ηλείας φτάνουμε στο δάσος της Φολόης. Δεν ακολουθήσαμε όμως την κυκλική διαδρομή που υπολογίζαμε, λόγω έργων στο οδικό δίκτυο.
Το Δρυόδασος Φολόης - Στην μυθολογία αποτελούσε και αυτό την κατοικία των Κενταύρων.
Πέντε εκατομμύρια βελανιδιές πλέκουν τα κλαδιά τους σε μια καταπράσινη στέγη που σχεδόν κρύβει τον ουρανό. Θεωρείται το νοτιότερο δρυοδάσος της Ευρώπης.
Αυτό βέβαια σε κάποια κομμάτια του πλέον, γιατί δυστυχώς μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές της περιοχής που ήταν σχεδόν κάθε χρόνο, αυτό το πανέμορφο άλλοτε δάσος, τώρα ήταν σε πολλά κομμάτια του καμένο και μόνο οι κορμοί των δέντρων που στέκονταν ακόμα όρθιοι, μαρτυρούσαν το παλιό πανέμορφο τοπίο του.
Περνάμε από μέσα φτάνουμε στο χωριό της Φολόης και
επιστρέφουμε από Κούμανη κι Αντρώνι. Δεν περάσαμε από τα μυθολογικά σημεία της
περιοχής (Βλέπε άθλους του Ηρακλή), κι αυτό γιατί θέλαμε να το ξανακάνουμε
Επιστροφή στο χωριό Λάλα για έναν καφέ στο χέρι και στα όρθια, λόγω των μέτρων του κορονοϊου.
Εκεί ο ιδιοκτήτης του καφέ, αφού μας ρώτησε πως και βρεθήκαμε στα μέρη εκείνα, μας είπε ότι θα ήταν κρίμα να μην πάμε να δούμε ένα από τα καλύτερα μέρη που βρισκόταν εκεί κοντά, και δεν ήταν άλλο από τους καταρράχτες της Νεμούτα, κοντά στο ομώνυμο χωριό.
Να πω την αλήθεια είχα ακούσει άλλη μια φορά για την
ύπαρξη τους, αλλά δεν το είχα βάλει στο νου και το είχα ξεχάσει.
Ένα θα σας πω... ΕΥΤΥΧΩΣ που δεν κάναμε πίσω, και είπαμε να πάμε να τους δούμε από κοντά.
Βέβαια μας είχε πει ότι είναι πολλοί οι καταρράχτες που σχηματίζονται κατά μήκος του φαραγγιού του Ερύμανθου ποταμού στην περιοχή, και μας εξήγησε ότι για το χρονικό περιθώριο που είχαμε θα μπορούσαμε να καταφέρουμε να δούμε έναν ή δύο το πολύ.
Όπως μάθαμε αργότερα οι καταρράχτες βρέθηκαν από δύο
αγρότες της περιοχής και δεν ήταν
πολυδιαφημισμένοι....
Όμως μου έκανε φοβερή εντύπωση που είδα πολλούς να κάνουν πεζοπορία για να τους εξερευνήσουν και να τους δουν αν όχι όλους τους περισσότερους.
Στο δρόμο που ερχόμασταν συναντήσαμε παρέες που κάνοντας πεζοπορία μέσα από την καταπράσινη φύση, κατέβαιναν για τον καταρράχτη.
Και δεν ήταν μόνο αυτό.... Όταν φτάσαμε κι εμείς εκεί,
μετά πό πολλές ερωτήσεις σε ντόπιους που συναντούσαμε στο δρόμο, γιατί να πω
την αλήθεια, δεν ήταν εύκολη η αναζήτησή μας και χωρίς ταμπέλες πολύ δύσκολο να
ακολουθήσουμε τον σωστό δρόμο, το πάρκινγκ ήταν γεμάτο αυτοκίνητα με κόσμο ,
αλλά εντύπωση μου έκανε που ερχόντουσαν ξένοι τουρίστες οι οποίοι γνώριζαν την
ύπαρξη τους για να τους δουν από κοντά.
Εμείς δεν καταφέραμε να βρούμε σύμφωνα με τις οδηγίες
που πήραμε τον έναν, αλλά βρήκαμε και πήγαμε, σ αυτόν που αναφέρεται στους
χάρτες ως, 1ος Καταρράχτης της Νεμούτα,
με το όνομα “Η ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ”.
Και ναι θα συμφωνήσω, ήταν πραγματικά σαν να περνάς την πύλη του παραδείσου...
Εύκολο το μονοπάτι που σε οδηγούσε εκεί και δεν συναντήσαμε κάποια ιδιαίτερη δυσκολία....
Αυτό το τοπίο που συναντάς σε αφήνει με το στόμα ανοικτό.
Φανταστείτε λοιπόν πως θα είναι και οι υπόλοιποι....
Εδώ οφείλω να πω ότι επειδή είχα μέτρο σύγκρισης τους
καταρράχτες της Νέδας, τους οποίους έχω επισκεφτεί στο παρελθόν, και πολλοί θα
πουν ότι δεν είναι ίδιοι, εγώ θα τους πω, ότι η ομορφιά της ελληνικής φύσης δεν
έχει μέτρο σύγκρισης και είναι το ίδιο απίστευτη και μαγική σε όποιο
σημείο ή περιοχή βρίσκεσαι...
Καταρράκτες Νεμούτα:
Μόνο… νεράιδες γνωρίζουν καλά αυτόν τον τόπο! Και εμείς τώρα...
Οι εντυπωσιακοί
καταρράκτες βρίσκονται σχεδόν 42χλμ από τον Πύργο Ηλείας, κοντά στη Νεµούτα, ένα χωριό του νομού Ηλείας
στα σύνορα µε την Αχαΐα και την Αρκαδία, χτισμένο σε υψόμετρο 560 µ. πλάι στον
ποταμό Ερύµανθο ο οποίος είναι παραπόταμος του Αλφειού ποταμού.
Σχεδόν όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής ασχολούνται µε παραδοσιακές αγροτικές εργασίες.
Ο τόπος αυτός παρουσιάζει μία σπάνια και αναξιοποίητη φυσική ομορφιά που σε κάνει να απορείς πώς και δεν αναφέρεται στους κορυφαίους προορισμούς των τουριστικών οδηγών. Αυτό βέβαια το συναντάμε σε πάρα πολλά σημεία της Ελλάδας, που είτε η αδιαφορία από τις τοπικές αρχές, είτε από το ίδιο το κράτος δεν βοηθά έτσι ώστε αυτές οι ομορφιές που κρύβει αυτός ο τόπος να αναδειχτούν και να γίνουν παγκοσμίως γνωστές, με όλα τα οφέλη που απορρέουν από μια τέτοια κίνηση...
Ακόμη και με
την βοήθεια και τις οδηγίες των ντόπιων είναι δύσκολο να τους βρεις.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξη των καταρρακτών στη Νεμούτα και ελάχιστοι τους έχουν επισκεφθεί.
Τελευταία όμως η περιοχή έχει γίνει πόλος έλξης πολλών επισκεπτών, χάρη σε δύο ανθρώπους, που ανακάλυψαν και έβαλαν στον τουριστικό χάρτη την Νεμούτα, και τους εντυπωσιακούς καταρράκτες που έκρυβε ο τόπος τους. Κατάφεραν να σημειώσουν πάνω από 30 καταρράκτες και να τους κάνουν γνωστούς σε όλο τον κόσμο, άλλους εύκολα προσβάσιμους και άλλους με κάποια δυσκολία.
Έτσι τα τελευταία δύο χρόνια ορειβατικοί και πεζοπορικοί σύλλογοι, γκρουπ ξένων τουριστών αλλά και μεμονωμένοι επισκέπτες καταφθάνουν στη Νεμούτα αναζητώντας την σπάνια ομορφιά στο φαράγγι του Ερύμανθου ποταμού με τους καταρράκτες.
Οι πεζοπορικές διαδρομές πολλές, άλλες πιο δύσκολες κι άλλες πιο εύκολες.
Αυτή που ξεκινά από το Περιβαλλοντικό Μουσείο Φολόης (κοντινό
χωριό) κι έχει μήκος 12 χλµ. βαδίζει στα χνάρια του μυθικού ήρωα Ηρακλή,
ο οποίος πραγματοποίησε στην περιοχή τον τέταρτο από τους δώδεκα άθλους του,
τον Κάπρο του Ερύµανθου, ένα
αγριογούρουνο που προκαλούσε μεγάλες καταστροφές στην περιοχή.
Λόγω των μέτρων του κορονοϊου, οι ταβέρνες της περιοχής ήταν κλειστές κι έτσι δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε εκεί το φαγητό μας.
|
|
|
Στη συνέχεια του οδοιπορικού μας και της επιστροφής μας είχαμε λίγο χρόνο ακόμα μέχρι την απαγόρευση της κυκλοφορίας, και αποφασίσαμε να περάσουμε για μια μικρή στάση και από το φράγμα του Αλφειού ποταμού, λίγο πριν τον Πύργο.
Πραγματικά θα πω ότι η επίσκεψή μας στους καταρράχτες επισκίασε όλη την υπόλοιπη εκδρομή μας, αλλά δικαίως...
Άξιζε την όλη ταλαιπωρία που τραβήξαμε μέχρι να τους εντοπίσουμε, έστω κι αυτόν τον έναν που είδαμε, και άξιζε τον κόπο...
Κρίμα που δεν έχει και αυτό το καταπληκτικό μέρος της Ελλάδας την δημοσιότητα που του πρέπει....
Ελπίζω να μου δοθεί κάποια στιγμή στο μέλλον ξανά η ευκαιρία να κάνω πάλι αυτή την εκδρομή και να έχω τον απαιτούμενο χρόνο έτσι ώστε να μπορέσω να θαυμάσω και τους υπόλοιπους καταρράχτες...
Εις το επανιδείν....
