Λιχαδονήσια,
“οι Σεϋχέλλες της Ελλάδας”
Για μια ακόμα χρονιά οι υποχρεώσεις μας κρατούν κι αυτόν τον μήνα του καλοκαιριού Ιούλιο στο κλεινόν άστυ.
Έτσι λοιπόν αφού δεν μπορούσαμε ακόμα να ξεκινήσουμε τις διακοπές μας, αποφασίσαμε αυτή την φορά να αποδράσουμε έστω και για λίγο για έναν προορισμό που ακούγεται πολύ τα τελευταία χρόνια και μου είχε κάνει εντύπωση.
Σε κοντινή απόσταση από την Αθήνα 2 ώρες περίπου και 180 χιλιομέτρων, κρύβονται οι μικρές Σεϋχέλλες της Ελλάδας.
Ένας καλά κρυμμένος παράδεισος μικρών νησίδων με τυρκουάζ νερά, λίγες αμμουδιές και ηφαιστιογενές τοπίο, που συνθέτουν ένα εξωτικό σκηνικό.
Ο λόγος βέβαια για τα Λιχαδονήσια, τα οποία βρίσκονται ανάμεσα στη βόρεια Εύβοια και τα Καμένα Βούρλα.
Η ιστορία γύρω από το όνομα
Σύμφωνα με τη μυθολογία η σύζυγος του Ηρακλή η Διηάνειρα,
νομίζοντας ότι την απατά, του έστειλε με έναν υπηρέτη τον Λίχα έναν
δηλητηριασμένο χιτώνα. Όταν ο Ηρακλής φόρεσε το χιτώνα και
άρχισε να υποφέρει από τους πόνους άρπαξε τον υπηρέτη του και τον εκσφενδόνισε
προς την θάλασσα. Τα μέλη του έπεσαν γύρω από το
ακρωτήρι Κήναιο, όπου ο Ποσειδώνας τα μεταμόρφωσε
σε μικρά νησάκια, γνωστά σήμερα ως Λιχαδονήσια.
Στην πραγματικότητα οι νησίδες είναι αποτέλεσμα ηφαιστειακής δραστηριότητας και ένα μεγάλο τμήμα τους βυθίστηκε από σεισμό που έγινε το 426 π.Χ. Σε κάποιο από αυτά έχουν βρεθεί και απομεινάρια αρχαίου οικισμού.
Παλιότερα τα μεγαλύτερα από αυτά τα νησάκια κατοικούνταν όπως το νότιο τμήμα της Μονολιἀς όπου διασώζονται ακόμα κτίσματα από τον οικισμό του νησιού. Ο πληθυσμός έφτανε τους 70 κατοίκους το 1928 ενώ από την δεκαετία του 1960 και μετά ο οικισμός εγκαταλείφθηκε.
Στην κορυφή της Στρογγυλής υψώνεται ανάμεσα στα πυκνά δέντρα που το περιβάλλουν ένας φάρος του 1870.
|
|
Νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε για το λιμανάκι των Καμένων Βούρλων με λίγες προμήθειες μιας και ξέραμε ότι εκεί λειτουργούσε μόνο μία καντίνα για καφέ.
Φτάνουμε άνετα μετά από περίπου δύο ώρες και προς έκπληξή μας τα ταξιδιωτικά πλοιάρια ήταν τρία και τα δρομολόγια σχεδόν κάθε μία ώρα.
Κόσμος λίγος για την εποχή και την ώρα, αλλά δεν με πείραζε.
Αφού παρκάρουμε σε ένα σημείο έξω από το λιμανάκι, αγοράζουμε τα εισιτήρια μας, 12 ευρώ το άτομο, βάζουμε τα μαγιό μας και περιμένουμε την αναχώρησή μας που δεν άργησε να έρθει.
Επιβιβαζόμαστε στο πλοιάριο και κατευθυνόμαστε προς την πρώτη παραλία στα λιχαδονήσια σε μία από τις μικρές Λιχάδες, απέναντι από την μεγαλύτερη την Μονολιά, μετά από μια μικρή ξενάγηση γύρω από τα νησάκια.
  |
 |
Στην διαδρομή σε κάποιο σημείο διακρίνεται αμυδρά στα νερά ένα ναυάγιο από ένα φορτηγό πλοίο που έπεσε στις ξέρες το 1943.
Φώκιες, αν και μας είπαν για μια οικογένεια που ζει στα νερά εκεί, δεν είδαμε.
Μετά την μικρή αυτή ξενάγηση, φτάνουμε στην μικρότερη οργανωμένη παραλία, περνώντας ανάμεσα από ίσως το καλύτερο μέρος του συμπλέγματος των νησιών.
 |
|
Ανάμεσα στο μεγαλύτερο νησάκι την Μονολιά και ένα μικρότερο, τα τυρκουάζ νερά που αντικρίζεις σε αφήνουν με ανοιχτό το στόμα...
Αυτό και μόνο ήταν το σημαντικότερο σημείο θαυμασμού...
Οι οργανωμένες παραλίες είναι δύο αυτή την στιγμή, στην Μονολιά και στο μικρότερο νησάκι απέναντι.
Ξαπλώστρες και ομπρέλες δίπλα ακριβώς στην παραλία σε έναν μικρό κολπίσκο, στην τιμή του καφέ.
Τα νερά είναι σχετικά ζεστά και ρηχά για αρκετά μέτρα από την ακτή.
Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα, και έρχεται η ώρα της επιστροφής το απόγευμα, όπως είχαμε κανονίσει με την άφιξή μας στην παραλία.
Επιστροφή λοιπόν στο λιμανάκι στα Καμένα Βούρλα και καθόμαστε σε ένα παραλιακό ταβερνάκι για το φαγητό μας.
Με το σούρουπο ξεκινάμε το ταξίδι της επιστροφής μας στην Αθήνα.
Για την εκδρομή τώρα...
Θα πω ότι για μια μονοήμερη απόδραση από την Αθήνα για το διαφορετικό και μόνο, καλά ήταν και τίποτα άλλο.
Αυτό που μου άρεσε πολύ, ήταν η παραλία στην Μονολιά και τα τυρκουάζ νερά όπως είπα στο νότιο μέρος της ανάμεσα στα δυο νησάκια.
Σίγουρα πάντως αξίζει τουλάχιστον μια επίσκεψή σας...
Αυτά από εμένα
Στο επανιδείν....
