Πολύ νωρίτερα από τα συνηθισμένα, ξύπνημα λόγω των αρχαιολογικών χώρων που ήθελα να επισκεφτώ και δεν γνώριζα το χρόνο που θα έπρεπε να διαθέσω.

Η εκδρομή αυτή είχε ως προορισμό την Σπάρτη και τον Μυστρά.

Έτσι ξεκίνησε και στην πορεία είδα ότι θα έπρεπε να γνωρίσω και κάποια άλλα μέρη στην διαδρομή τα οποία μου κέντρισαν το ενδιαφέρον.

Ξεκινάμε λοιπόν ντυμένοι λίγο καλοκαιρινά λόγω εποχής αλλά στην πορεία και μέχρι τον Πύργο θα έλεγα ότι χρειαζόμουν κάτι ακόμα γιατί το κρύο το ένιωθα.

Εδώ να πω πως αυτή τη φορά είπα να χρησιμοποιήσω την βάση του κινητού για την μηχανή που είχα αγοράσει για να την δοκιμάσω, όπως και το GPS του κινητού με το πρόγραμμα Sygic (Ελεύθερη έκδοση) με την τελευταία ενημέρωση.

Στον Πύργο ως συνήθως όπως συμβαίνει σε πολλά μέρη στην Ελλάδα, οι πινακίδες δεν υπάρχουν ή δεν αντιστοιχούν σε δρόμους, ή πρέπει να έχεις μαντικές ικανότητες. Ακόμα και το GPS τρελαίνεται…

Έχω και εγώ την συνήθεια, σε κάθε διαδρομή μου να χάνομαι τουλάχιστον μια φορά, τις περισσότερες φορές ακόμα και με την χρήση του GPS έτσι κι εδώ. Ευτυχώς για καλή μου τύχη εκείνη την ώρα περνούσε ένας ντόπιος κάτοικος ο οποίος με βοήθησε και με έβγαλε στο σωστό δρόμο Πύργου – Κυπαρισσίας.

Εντάξει εθνική οδό δεν την λες γι αυτό και το απέφυγα ως χαρακτηρισμό.

Δυστυχώς είναι ένα από τα λίγα κομμάτια δρόμων στην περιοχή που θα μπορούσαν να είχαν γίνει εδώ και χρόνια δρόμοι…

Αυτό θα βοηθούσε και τον τουρισμό, αλλά και τις τοπικές κοινωνίες.

Ο δρόμος να πω είναι παραλιακός και καταπράσινος.

Περνάω από Ζαχάρω και στην διασταύρωση Καλό Νερό στρίβω αριστερά με κατεύθυνση του πρώτου προορισμού μου το χωριό Πελλάνα, και την Αρχαία Πελλάνα.

Στο χωριό Βασιλικό συναντώ μια ταμπέλα που έλεγε Ραμοβούνι, το χωριό του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του Αρχιστράτηγου της επανάστασης των ελλήνων το 1821.

Την είχα συναντήσει και κατά το παρελθόν, αλλά δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να πάω από κοντά να το δω. Τώρα λέω προλαβαίνω, και παίρνω το δρόμο προς το βουνό.

Ο δρόμος ασφαλτοστρωμένος, επαρχιακός, ο οποίος μετά από λίγα χιλιόμετρα (3-4 χιλιόμετρα), σε βγάζει στο σημείο όπου έχουν τοποθετήσει ένα μεγάλο έφιππο άγαλμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Τι να πει κανείς γνωρίζοντας τον άνθρωπο αυτό και την ελληνική ιστορία.

Συνεχίζουμε λοιπόν τον δρόμο μας και μπαίνουμε στην Νέα Εθνική Οδό Καλαμάτας – Τρίπολης, με κατεύθυνση προς Μεγαλόπολη. Πληρώνουμε τα διόδια που συναντάμε, δύο τον αριθμό, με κόστος 2,30^ε και 0,80^ε αντίστοιχα, περνάμε από την τοξωτή γέφυρα της Τσακώνας και λίγο πριν την Μεγαλόπολη στρίβουμε δεξιά και ακολουθούμε την διαδρομή προς Σπάρτη.

Λίγα λόγια για την Τοξωτή Γέφυρα Τσακώνας

Η Τοξωτή Γέφυρα Τσακώνας είναι μια από τις μεγαλύτερες τοξωτές γέφυρες με πολλαπλά ανοίγματα στον κόσμο, και η μεγαλύτερη αυτού του είδους στην Ελλάδα. Διασχίζει την Κοιλάδα της Τσακώνας και συνδέει μια επικίνδυνη τοποθεσία κοντά στη Μεγαλόπολη, όπου τα τελευταία χρόνια υπήρξαν πολλές κατολισθήσεις.

ΠΕΛΛΑΝΑ

Στον δρόμο μας επάνω συναντάμε την πρώτη ταμπέλα για τον πρώτο μας προορισμό την Πελλάνα.

Ένα όμορφο χωριουδάκι που στην μικρή μα ωραία πλατεία του βλέπουμε πινακίδα που μας κατευθύνει προς τους αρχαιολογικούς χώρους που θέλουμε να επισκεφτούμε.

Τον πλακόστρωτο δρόμο Μυκηναϊκών χρόνων, την Αρχαία Ακρόπολη της Πελλάνας και τους Μεγάλους θολωτούς τάφους.

Λίγα Λόγια για την Αρχαία Πελλάνα – Η Αρχαία Λακεδαίμων

Στην Πελλάνα λοιπόν η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στην επιφάνεια τα σπουδαιότερα ευρήματα του 21ου αιώνα και της νέας χιλιετίας και, ίσως τα πιο σημαντικά ευρήματα σε παγκόσμιο και διαχρονικό επίπεδο! Ανακαλύφτηκαν το ανάκτορο και οι τάφοι του Μενελάου και της Πανέμορφης Ελένης. Εκεί ήρθε στο φως μία πολιτεία πολύ αρχαιότερη των Μυκηνών, η ανάδυση της οποίας αποδεικνύει τα όσα διδάσκονται για Ινδοευρωπαίους και την Κάθοδο των Δωριέων είναι όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, μυθεύματα και επινοήσεις, και τα περί υιοθέτησης του φοινικικού αλφαβήτου μέχρι από τους Έλληνες.

Το άσχημο που συνάντησα ήταν ότι οι αρχαιολογικοί χώροι ήταν χορταριασμένοι και κλειδωμένοι και δεν μπορούσες να τους δεις καθαρά, εκτός από ότι εξείχε από τα χορτάρια.

Δεν ξέρω εάν ήταν έτσι λόγω της κατάστασης γενικά της χώρας με τον κορονοϊό, όπου οι αρχαιολογικοί χώροι ήσαν κλειστοί, και δεν τους είχαν καθαρίσει. Το βέβαιο είναι αυτό διότι στις φωτογραφίες στο διαδίκτυο είναι καθαροί.

Φεύγοντας λοιπόν από το χωριό, πάνω στην εθνική υπάρχουν και κάποιοι άλλοι τάφοι, οι οποίοι και αυτοί ήταν κλειστοί.

Αφού πήραμε την κρυάδα μας, συνεχίζουμε και φτάνουμε Σπάρτη.

Δεν μπαίνουμε όμως ακόμα μέσα μιας και θέλω πρώτα να επισκεφτώ ένα χωριό πιο βόρεια τις Καρυές.

ΚΑΡΥΕΣ

Στρίβουμε αριστερά και παίρνουμε τον δρόμο της παλαιάς εθνικής οδού, Σπάρτης – Τρίπολης.

Μετά από σχεδόν 50 χιλιόμετρα στρίβω δεξιά για τις Καρυές.

Όλοι γνωρίζουν τις Καρυάτιδες (Η λέξη Καρυάτις στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει Κόρη από τις Καρυές ) που κοσμούν το Ερεχθείο στην Ακρόπολη των Αθηνών, λίγοι όμως είναι αυτοί που γνωρίζουν από πού κατάγονται.

Μέσα σε αυτούς θα πω ότι συγκαταλέγομαι κι εγώ.

Ίσως δεν πάει ο νους μας και πολύ δε περισσότερο το ακούμε σαν ιστορία και δεν ενδιαφερόμαστε παραπάνω.

Γι’ αυτό και εγώ αποφάσισα να πάω από κοντά να δω το τόπο καταγωγής τους.

Σε αυτό συνέβαλε και το ότι καθώς έψαχνα για μέρη κοντά στην Σπάρτη μιας και θα ήταν ένας από τους προορισμούς μου, είδα μια ιστορία και μια φωτογραφία η οποία μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

Αυτή δεν ήταν άλλη από το πιστό αντίγραφο των Καρυάτιδων που ήταν στημένο στο λόφο του χωριού.

Με το που μπαίνω στον δρόμο η ταμπέλα με το μνημείο των Καρυάτιδων με καλωσορίζει. Θα πω ότι περίμενα αυτήν την ταμπέλα να την είχαν τοποθετήσει μπροστά στην εθνική οδό, γιατί μόνο έτσι γίνεται διακριτή από τους περαστικούς και ταξιδιώτες.

Παίρνω τον ασφαλτοστρωμένο κι δρόμο, και οδηγώντας σε μια ορεινή διαδρομή βλέπεις από μακριά το μνημείο με τις Καρυάτιδες που δεσπόζει πάνω στο λόφο του χωριού.

Λίγο πριν μπεις στο χωριό συναντάς ένα από τα δύο αγάλματα που βρίσκονται εκεί, λόγω μεταφοράς τους από την Αθήνα.

Στην είσοδο του οικισμού συναντάμε το άγαλμα της Θεάς Εστίας, προστάτιδας του νοικοκυριού και του σπιτιού. Κατά την ελληνική μυθολογία, η Εστία είναι η μεγαλύτερη κόρη της Ρέας και του Κρόνου, αδερφή του Δία, της Ήρας, του Ποσειδώνα και της Δήμητρα. Είναι η θεά της εστίας, της οικιακής ζωής και της οικογένειας, η οποία λάμβανε την πρώτη προσφορά σε κάθε θυσία που λάμβανε χώρα σε μια οικία και δεν είχε δημόσια λατρεία.

Το άγαλμα απεικονίζει την θεά να κρατά τη φωτιά, σύμβολο της εστίας του σπιτιού.

Ακριβώς μετά τη γέφυρα του ποταμού Δειρού που περνάς βλέπεις τοποθετημένο το άγαλμα της Θεάς Δήμητρας. Η Δήμητρα, στην ελληνική μυθολογία, ήταν ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα της καλλιέργειας δηλαδή της γεωργίας, αλλά και της ελεύθερης βλάστησης, του εδάφους και της γονιμότητας αυτού συνέπεια των οποίων ήταν να θεωρείται και προστάτιδα του γάμου και της μητρότητας των ανθρώπων. Ήταν Ολύμπια θεότητα. Ήταν κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Αδερφή της Ήρας, της Εστίας, του Δία και του Ποσειδώνα.

Το άγαλμα απεικονίζει την θεά να κρατά στην αγκαλιά της στάχυα, σύμβολο της γεωργίας.

Λίγα λόγια για τα αγάλματα

Τα δύο αυτά αγάλματα γυναικείων θεοτήτων αποτελούν δωρεά του Δήμου Αθηναίων προς την Κοινότητα Καρυών σε «ανταπόδοση» της προσφοράς των αγαλμάτων των Καρυάτιδων στο Ναό του Ερεχθείου στην Ακρόπολη. Μεταφέρθηκαν με πρωτοβουλία του συμπατριώτη Επαμεινώνδα Καστανά και έχουν τοποθετηθεί επί της κεντρικής οδού στην είσοδο του οικισμού. Πρόκειται για δύο από τα αγάλματα τα οποία κοσμούσαν την πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα την περίοδο του μεσοπολέμου.

Συνεχίζω για το χωριό και σκέφτομαι ότι μάλλον εγώ θα ανακαλύψω το χωριό γιατί δεν βλέπω κίνηση. Φτάνοντας στο χωριό όμως, τι αναπάντεχη και ευχάριστη έκπληξη, όταν βλέπω ότι το χωριό έχει τέτοια ομορφιά και τέτοια κίνηση από κόσμο και επισκέπτες, που πραγματικά μένω άναυδος αλλά και ευχαριστημένος.

Η κεντρική πλατεία του χωριού με την εκκλησία και τον αιωνόβιο πλάτανο, γεμάτη από κόσμο που απολαμβάνει τον καφέ του. Δεν σταματώ και πηγαίνω πρώτα να δω τα αξιοθέατα.

Πρώτα πηγαίνω στο μνημείο με τις Καρυάτιδες

Οι Καρυάτιδες είναι απίστευτες ακόμα και ως μνημείο. Νιώθεις ένα δέος και για την γλυπτική τέχνη εκείνης της εποχής, αλλά και για την ομορφιά που απεικονίζουν.

Λίγα λόγια για τις Καρυάτιδες

Καρυάτις ονομάζεται το γλυπτό που έχει γυναικεία μορφή και χρησιμεύει στην στήριξη κτιρίων. Η λέξη Καρυάτις στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει Κόρη από τις Καρυές.

Οι Καρυάτιδες, ήταν ιέρειες παρθένοι οι οποίες χόρευαν το λατρευτικό χορό κάθε χρόνο στα «Καρυάτεια», γιορτή προς τιμήν της Άρτεμης της Καρυάτιδας. Ο λατρευτικός αυτός χορός Καρυάτις ήταν «επιχώριος», δηλαδή τοπικός και δεν χορευόταν πουθενά αλλού, και θεωρούταν δύσκολος.

Οι Κόρες των Καρυών έγιναν περίφημες για τον καλλιτεχνικό χορό και την αρμονική κορμοστασιά τους, ώστε όλες οι αρμονικές γυναικείες μορφές, στην γλυπτική κυρίως τέχνη, άρχισαν να ονομάζονται Καρυάτιδες.

Στη συνέχεια επισκέπτομαι τον πύργο με το ρολόι, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη.

Το Κοινοτικό Ωρολόγιο ή «Ρολόι» βρίσκεται στο ύψωμα που δεσπόζει στα δυτικά του οικισμού, σε μια προνομιακή θέση από την οποία ο επισκέπτης αποκτά μια πανοραμική θέα σχεδόν του συνόλου του χωριού, τον προπόδων του Πάρνωνα και του όγκου του Ταϋγέτου.

Ένα πράγμα που μου έκανε τρομερή εντύπωση, το οποίο το συναντάς στο εξωτερικό και σε λίγα μέρη στην Ελλάδα, ήταν που υπήρχαν παντού σημάνσεις, με επιγραφές και νούμερα όπου εύκολα μπορεί κάποιος να περιηγηθεί στα αξιοθέατα του χωριού Οι σημάνσεις αυτές είχαν και σήμανση για να τα σκανάρεις με το κινητό σου (Read NFC Tag) αλλά δεν το δοκίμασα.

Εκεί λέω ότι ήρθε η ώρα για να απολαύσω έναν καφέ, και κατευθύνομαι πίσω στην κεντρική πλατεία.

Να πω ότι σκεφτόμουν να πιω τον καφέ μου στην Σπάρτη, αλλά με μάγεψε τόσο πολύ αυτό το μέρος που δεν ήθελα να φύγω από εκεί.

Έτσι λοιπόν βρίσκομαι κάτω από τον μεγάλο πλάτανο να κάθομαι σε μία από τις καφετέριες που μου άρεσαν.

Οι άνθρωποι ευγενικοί και ομιλητικοί.

Όσο καθόμουν με τον καφέ παρατήρησα ότι όλο και περισσότεροι έρχονταν είτε με αυτοκίνητο, είτε με μηχανές όπως εγώ, άλλοι με παρέα, άλλοι μόνοι και άλλοι με τις οικογένειες τους.

Η μέρα Κυριακή ήταν τέλεια με λιακάδα και πιο υψηλή θερμοκρασία από εκείνη που ξεκίνησα, και όλοι απολαμβάναμε το μέρος.

Μετά από ώρα πηγαίνω να επισκεφτώ τους υπεραιωνόβιους πλατάνους του Μενελάου, που βρίσκονται λίγα μόλις μέτρα, από την πλατεία.

Εκεί παλιότερα βρισκόταν το αρχαίο Ιερό της Αρτέμιδος, όπου αργότερα, με τα δομικά στοιχεία από το ιερό ανεγέρθη το 1900, ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου γνωστός και ως «Παναγία». Στον προαύλιο χώρο του βρίσκονται οι τρεις από τους τέσσερις τεράστιους υπεραιωνόβιους Πλάτανους του Μενελάου, τους οποίους σύμφωνα με τον Παυσανία είχε φυτέψει ο Μενέλαος περί το 1100 π.Χ.

Χαρακτηριστικό των δέντρων είναι ότι έχουν οι κορμοί τους έχουν κουφώσει σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να μπει μέσα στον κορμό άνθρωπος και να αναρριχηθεί άνετα σε ψηλότερα σημεία των δέντρων.

Στην είσοδο συναντάμε και τις πηγές της Παναγίας.

Η περιοχή σαφώς και έχει περισσότερα πράγματα να δεις και να περιηγηθείς, όμως εγώ ήμουν ευχαριστημένος και με αυτά τα λίγα που είδα, και παίρνω τον δρόμο για την επίσκεψη μου στην Σπάρτη.

Λίγα λόγια για τις Καρυές Λακωνίας

«Το γαρ χωρίον, αί Κάρυαι, Αρτέμιδος και Νυμφών έστιν», αναφέρει ο Παυσανίας στα «Λακωνικά» του.

Οι Καρυές, (παλαιότερη ονομασία "Αράχοβα" ), είναι ένας ορεινός παραδοσιακός οικισμός του νομού Λακωνίας, ανάμεσα στην Τρίπολη και τη Σπάρτη, χτισμένο στις βορειοδυτικές πλαγιές του όρους Πάρνωνα, σε υψόμετρο 950 μ, και πλημμυρισμένο από καστανιές και καρυδιές.

Βρίσκονται στην θέση του ομώνυμου αρχαίου οικισμού, με αναφορές τόσο στους κατοίκους της όσο και στο ιερό της Καρυάτιδας Αρτέμιδος.

Το χωριό συνδέεται επίσης με τις Καρυάτιδες, δηλαδή τα νεαρά κορίτσια των Καρυών, οι οποίες απεικονίζονται στο πασίγνωστο μνημείο που βρίσκεται στο Ερεχθείο της Ακρόπολης, καθώς και σε ομοίωμα που υπάρχει σε ύψωμα του οικισμού.

Στη βυζαντινή περίοδο ονομάστηκε Μεγάλη Αράχοβα και κράτησε αυτή την ονομασία μέχρι τον 20ό αιώνα, με την προέλευση του τοπωνυμίου να οφείλεται είτε στη σλαβική γλώσσα (=καρυδότοπος) είτε στη βλάχικη (=ράχη βουνού).

Οι κάτοικοί της διακρίνονταν πάντα για το ανεξάρτητο πνεύμα τους και θυσιάστηκαν για τους αγώνες του Ελληνικού κράτους, δίνοντας στο χωριό ένα σημαντικό ρόλο στην περιοχή και στη νεότερη ιστορία.

Πήραν μέρος στην Επανάσταση του 1821, πυρπολήθηκαν από τον Ιμπραήμ και πολέμησαν κατά των Γερμανών στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οποίοι κατέστρεψαν το χωριό το 1944, στο λεγόμενο «Κάψιμο της Αράχοβας».

ΣΠΑΡΤΗ

Περνάμε την γέφυρα του Ευρώτα ποταμού και μπαίνοντας αντικρίζουμε ένα ωραίο μνημείο της πόλης με το έμβλημά της όπως ήταν πάνω στις ασπίδες των Σπαρτιατών. Δίπλα είναι το μνημείο εις μνήμην του Υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκου των Ιμίων του 1996.

Μπαίνουμε στην πόλη και κατευθυνόμαστε καταρχήν στο Δημοτικό στάδιο της πόλης όπου μπροστά του ορθώνεται το επιβλητικό άγαλμα του Λεωνίδα.

Επισκεπτόμαστε την αρχαία Σπάρτη, το κενοτάφιο του Λεωνίδα στην πλατεία της πόλης, τον βωμό του Ψυχικού, το Ιερό Ορθίας Ατρέμιδος, ψάχνουμε λίγο περισσότερο για να δούμε το Ηρώο Αστραβάκου, και κατευθυνόμαστε έξω από την πόλη για να δούμε το Μενελάειον, το ιερό του Μενελάου και της Ελένης.

Ο αρχαιολογικός αυτός χώρος βρίσκεται έξω από την πόλη της Σπάρτης, και υπάρχουν ταμπέλες που σε οδηγούν εκεί. Ο δρόμος βέβαια, είναι χωμάτινος, στενός και θέλει πολύ προσοχή. Από εκεί βλέπεις πανοραμικά την πόλη.

Λίγα λόγια για το Μενελάειον Σπάρτης

O αρχαιολογικός χώρος του Mενελάειου βρίσκεται στην ανατολική όχθη του Eυρώτα, νοτιοανατολικά της Σπάρτης. Το αρχαϊκό τοπωνύμιο της περιοχής ήταν Θεράπνη.

Tα ευρήματα των ανασκαφών στο σύμπλεγμα των λόφων του Mενελαείου υποδηλώνουν τη σημασία της θέσης ήδη από τη μεσοελλαδική εποχή ενώ η οικοδόμηση πάνω στον ίδιο το λόφο του Mενελαείου μεγαροειδούς οικοδομήματος το οποίο πιθανότατα χρησίμευσε ως διοικητικό κέντρο, μας υποδεικνύει ότι πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες θέσεις της πρώιμης μυκηναϊκής Λακωνίας.

Το γεγονός αυτό τονίζει και η παράδοση των ίδιων των αρχαίων για την ύπαρξη του τάφου του Mενελάου και της Eλένης πάνω στο λόφο και η λατρεία τους σε ένα ιδιαίτερο ιερό. Το ιερό αυτό γνώρισε ιδιαίτερη ακμή στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ.

Η Σπάρτη ως μεγαλούπολη, δεν ήταν κάτι που με συγκίνησε μπορώ να πω.

Έτσι παίρνω την απόφαση να συνεχίσω το οδοιπορικό μου, με κατεύθυνση τον Μυστρά.

ΜΥΣΤΡΑΣ

Από μακριά μπορείς να αντικρίσεις την καστροπολιτεία του Μυστρά πάνω στο βουνό.

Μέσα σε λίγη ώρα και χιλιόμετρα, φτάνω στην κεντρικό δρόμο και στην πλατεία με το άγαλμα του τελευταίου Βυζαντινού αυτοκράτορα που στέφτηκε εδώ, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.

Εδώ να πω πως είδα πολύ λίγα από την περιοχή, καθώς τα είχα υπολογίσει λάθος από τον χάρτη, και οπωσδήποτε θα ξαναπάω, αλλά για μια μονοήμερη εκδρομή μόνο στο Μυστρά.

Ανεβαίνω στην καστροπολιτεία από την κεντρική είσοδο, όπου κοστίζει 12^ε για τους ενήλικες και μέχρι 25 ετών νέους είναι δωρεάν.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΜΕΡΟΣ… Μόνο αυτό θα πω.

Τα υπόλοιπα θα σας αφήσω να τα πείτε μόνοι σας όταν και πρέπει οπωσδήποτε να το επισκεφτείτε.

ΚΑΙΑΔΑΣ

Συνεχίζω την απίστευτη διαδρομή μας μέσα από τον επαρχιακό δρόμο προς Καλαμάτα, με προορισμό τον Καιάδα, μέσα από μια καταπράσινη διαδρομή με πλατάνια γεφυράκια, ταβέρνες και πολλές συνεχείς στροφές.

Φτάνω στον Καιάδα ο οποίος βρίσκεται πάνω στην παλαιά εθνική οδό Σπάρτης – Καλαμάτας, μετά το χωριό Τρύπη.

Ανεβαίνω τα σχεδόν 150 σκαλιά, και φτάνω μπροστά στο άνοιγμα του βαράθρου.

Απ ότι μου είπε ένας φίλος που συνάντησα εκεί μπορείς να μπεις μέσα στο βάραθρο και να το περπατήσεις για λίγα όμως μέτρα, με πάρα πολύ προσοχή.

Αυτό δεν το είχα προγραμματίσει και δεν ήμουν έτοιμος αλλά ίσως το κάνω κάποια στιγμή.!!!

Φεύγω λοιπόν κι από εκεί και συνεχίζω στην παλιά εθνική.

Τι να λέμε τώρα…!!! Τα λόγια λίγα…!!!

Ποια Transfagrasan, ποιο Passo di Stelvio, την διαδρομή αυτή δεν την φτάνει καμιά τους…

Απίστευτη….Μαγική….Μοναδική…στον κόσμο…

Τα στροφιλίκια και η φύση το κάτι άλλο. Πώς να την περιγράψω, που σίγουρα δεν θα μπορέσω να βρω τα σωστά λόγια.

ΠΡΕΠΕΙ να την κάνεις οπωσδήποτε για να το διαπιστώσεις και να την απολαύσεις όσο εγώ.

Μια διαδρομή που τα έχει όλα…!!!

Ο φίλος που είχα συναντήσει στον Καιάδα, μου είχε προτείνει για καφέ το Τουριστικό Ταυγέτου, το οποίο ήταν στο δρόμο μου και με καταπληκτική θέα.

Φτάνω λοιπόν εκεί μετά τον Άγιο Βασίλειο, και κάνω άλλη μια στάση για καφέ και να απολαύσω την καταπληκτική θέα.

Ναι δεν μπορείς να διακρίνεις πολλά από εκείνο το σημείο παρά μόνο κάποιες

Κορυφές του Ταυγέτου, αλλά καθώς έχεις περάσει από όλον αυτόν το δρόμο τον μοναδικό και απίστευτης ομορφιάς, δεν το χρειάζεσαι κιόλας.

Λόγω της κοντινής του απόστασης από την Καλαμάτα, σχεδόν 30 χιλιόμετρα, είναι ιδανικός χώρος για πολλούς για τον καφέ ή το φαγητό τους πάνω στο βουνό.

Κι ενώ λέω για την μαγεία της διαδρομής που έφτασα ως εδώ, κατεβαίνοντας προς Καλαμάτα από τον δρόμο του Αγίου Ιωάννη – Αγίου Γεωργίου να ‘σου μπροστά μου το δεύτερο μέρος.!!!

Εδώ να πω επίσης πως η διαδρομή αυτή γίνεται από δύο κατευθύνσεις σχεδόν ίδιες από στροφές και φύση. Η μια είναι βόρεια και η άλλη νότια.

Όποια διαδρομή όμως κι από τις δυο να διαλέξεις το σίγουρο είναι ότι θα την απολαύσεις στο έπακρο, αλλά και θα θέλεις να περάσεις οπωσδήποτε και από την άλλη, όπως εγώ.

Σίγουρα όμως πρέπει να την ζήσεις έστω μία και για μία φορά.!!!

Από την Καλαμάτα περιφερειακό διόδια 1ε περίπου, βραδάκι πλέον δεν μπήκα μέσα μιας και την έχω δει τελευταία, και γιατί δεν ήθελα να καθυστερήσω την επιστροφή μου.

Ο δρόμος της επιστροφής ως συνήθως χωρίς ενδιάφερον, εάν κανεις την ίδια διαδρομή, όμως δεν παύει να είναι μετά την ολοκλήρωση ενός ταξιδιού, γεμάτος σκέψεις από τα μέρη που έχεις επισκεφτεί.

Για το τέλος θα πω ότι

Έμεινα κατενθουσιασμένος από τις Καρυές, τι να πω για την καστροπολιτεία του Μυστρά, και για την φανταστική διαδρομή παλαιάς εθνικής οδού Σπάρτης – Καλαμάτας.