21-22 Αυγούστου 2023
«Αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς ἦγε Κεφαλλῆνας μεγαθύμους»
Έτσι ονομάζει ο ποιητής τους υπηκόους του βασιλείου του Οδυσσέα.
Όμηρος (Ιλιάδα και Οδύσσεια)
Επόμενος σταθμός μας το νησί της Κεφαλλονιάς ή Κεφαλληνίας.
Το νησί το έχουμε επισκεφτεί κάμποσες φορές, και φέρνω στη μνήμη μου περιοχές που μου άρεσαν και περιοχές και αξιοθέατα που δεν είχα καταφέρει να δω για να φτιάξω το πρόγραμμα αυτής της εκδρομής.
Τα εισιτήρια τα είχαμε ήδη προμηθευτεί από το λιμάνι της Κυλλήνης, και αναχωρούμε το απόγευμα από την Ιθάκη.
Το δρομολόγιο ήταν Ιθάκη (λιμάνι Πίσω Αετός ή Πισαετός) - Κεφαλλονιά (λιμάνι Πόρος) .
Μετά από σχεδόν 1 ώρα φτάσαμε στο λιμάνι του Πόρου στην Κεφαλλονιά.
ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ
Η Κεφαλλονιά, ή αλλιώς Κεφαλληνία, είναι νησί του Ιονίου πελάγους κι ανήκει στα Επτάνησα.
Μεγαλοπρεπής, πολυφωτογραφημένη, πολυσυζητημένη, πολυαγαπημένη, εντός και εκτός συνόρων.
Όχι μόνο εξαιτίας της ταινίας «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», που γυρίστηκε εδώ, αλλά και λόγω της ομορφιάς της, τις αρχοντικές πόλεις της, και τα υπέροχα αξιοθέατά της.
Επισήμως, κυρίως στη διοίκηση, αναφέρεται με τον αρχαιότερο τύπο «Κεφαλληνία». Είναι το έκτο μεγαλύτερο σε έκταση νησί στην Ελλάδα μετά την Κρήτη, την Εύβοια, τη Λέσβο, τη Ρόδο και τη Χίο.
Είναι το μεγαλύτερο και πιο ορεινό νησί των Επτανήσων και το τρίτο σε πληθυσμό μετά την Κέρκυρα και τη Ζάκυνθο. Βρίσκεται απέναντι από την είσοδο του Πατραϊκού Κόλπου, βόρεια της Ζακύνθου, νότια της Λευκάδας και δυτικά της Ιθάκης. Το νησί έχει έκταση περίπου 773 τ.χλμ. και σε αυτό κατοικούν 36.064 άνθρωποι. Μεγάλο μέρος της έκτασης του καταλαμβάνει η οροσειρά Αίνος χαρακτηρισμένη ως Εθνικός δρυμός
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα σπήλαια του νησιού που στην πλειοψηφία τους βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της Σάμης, όπως το διάσημο λιμνοσπήλαιο Μελισσάνης, η Δρογκαράτη στα Χαλιωτάτα με τους εντυπωσιακούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες, κ.α.
Οι ακτές της Κεφαλλονιάς σχηματίζουν πολλούς κόλπους και ακρωτήρια. Σπουδαιότεροι κόλποι είναι της Σάμης, του Μύρτου, του Λουρδά, του Αθέρα, του Φισκάρδου, του Λιβαδιού, και του Αργοστολίου.
Η παραλία Μύρτος στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού έχει ψηφιστεί 11 φορές ως η καλύτερη ελληνική θάλασσα. Στη Σάμη ιδιαίτερα εντυπωσιακή και δημοφιλής είναι η παραλία Αντίσαμος, αλλά και η παραλία Κουτσουπιά, η πρόσβαση στην οποία γίνεται με σκάφος ή μέσω μονοπατιού. Στη δυτική πλευρά του νησιού και συγκεκριμένα στην Παλική μπορεί κανείς να επισκεφθεί τις παραλίες των Πετανών, Λέπεδα, Ξι και Πλατιά Άμμος. Πέριξ της πόλης του Αργοστολίου και στην περιοχή της Λειβαθούς υπάρχει πλήθος παραλιών με άμμο, όπως οι πολυσύχναστες Πλατύς και ο Μακρύς Γιαλός και ανατολικότερα οι παραλίες του Λουρδά και της Σκάλας.
Το 1953 ένας τρομερός σεισμός σχεδόν κατέστρεψε το νησί, αφήνοντας όρθιο μόνο το βορειότερο μέρος της νήσου, τη χερσόνησο της Ερίσσου, όπου βρίσκεται ο παραδοσιακός οικισμός του Φισκάρδου.
Σχετικά αργά αναπτύχθηκε ο τουρισμός στο νησί καθώς οι Κεφαλλονίτες είχαν έσοδα από τη ναυτιλία, τον παραδοσιακά ανεπτυγμένο πρωτογενή τομέα και το συνάλλαγμα. Σήμερα η Κεφαλλονιά θεωρείται ως μια από τις πλέον ανεπτυγμένες περιοχές της Ελλάδας με ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα, ενώ βρίσκεται και στις πρώτες θέσεις πανελληνίως σε αποταμιεύσεις.
Κεφαλονιά ή Κεφαλλονιά;
Υπάρχουν στοιχεία ότι η Κεφαλλονιά κατοικείται από την παλαιολιθική εποχή. Οι πρώτοι γνωστοί κάτοικοι ήταν Λέλεγες, οι οποίοι κατοίκησαν το νησί προφανώς την εποχή του 15ου αι. π.Χ., φέρνοντας μαζί τους τη λατρεία του Ποσειδώνα. Την εποχή του χαλκού, ένας άλλος αρχαίος Ελληνικός λαός, οι Ταφίοι ή Τηλεβόες είχαν εγκατασταθεί στην γύρω θάλασσα, και κατοικούσαν στο νησί, ή διατηρούσαν εμπορική βάση στο νησί και συναλλάσσονταν στενά με τους κατοίκους του νησιού.
Η ορθή ονομασία της νήσου είναι "Κεφαλληνία" προερχόμενη από τους αρχαίους ορεσίβιους κατοίκους της, τους Ομηρικούς "Κεφαλλήνες" (Δωριστί "Κεφαλλάνες") και όχι "Κεφαλονία-Κεφαλονιά" από τον μυθικό ήρωα της Αττικής τον Κέφαλο, που κατά τους Αθηναίους υποτίθεται πως κατέλαβε τη νήσο και της έδωσε το όνομά του.
Η Κεφαλλονιά έχει προταθεί και σαν η πιθανότερη πατρίδα του Ομηρικού Οδυσσέα αντί για τη γειτονική Ιθάκη. Ο Όμηρος αναφέρει σαφέστατα ότι ο λαός τον οποίο ηγείται ο Οδυσσέας ονομαζόταν Κεφαλλήνες. Τα δύο "λ" τα χρησιμοποίησε ο Όμηρος χάριν ευφωνίας του μέτρου του δεκαπεντασύλλαβου, όπου το σύμφωνο "λ" στους "Κεφαλλήνες", είχε κάποιαν μεγαλύτερα διάρκεια κατά την εκφώνησή του ακριβώς όπως συμβαίνει και με τη λέξη "Έλληνες".
Η Ιστορία ανά τους αιώνες
Το νησί κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους και κατά το μεσαίωνα αποτέλεσε τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, από τη Δημοκρατία της Βενετίας (1500), και όταν κατακτήθηκαν τα Επτάνησα από τους Γάλλους (1797) η Κεφαλονιά έγινε τμήμα του Γαλλικού Διαμερίσματος της Ιθάκης.
Την επόμενη χρονιά (1798) η Γαλλία πιέστηκε να παραδώσει τα Επτάνησα σε έναν Οθωμανό-Ρωσικό στρατό, δημιουργήθηκε η Επτάνησος Πολιτεία που την κυβερνούσε επίσημα η Τουρκία αλλά την πραγματική εξουσία είχαν οι Ρώσοι.
Η Μεγάλη Βρετανία κατέκτησε τα Επτάνησα από τον Ναπολέοντα Α', τον Σεπτέμβριο του 1809, και τα Επτάνησα έγιναν με τη "Συνθήκη των Παρισίων" τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου (5 Νοεμβρίου 1815).
Η Δεύτερη Εθνική Συνέλευση στην Αθήνα εξέλεξε βασιλιά των Ελλήνων τον πρίγκιπα Γουλιέλμο της Δανίας που στέφθηκε νέος βασιλιάς ως Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας. Η Μεγάλη Βρετανία μετά την απόφαση αυτή έδωσε δώρο στην Ελλάδα τα Επτάνησα. Η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Ελλάδα και η Ρωσία υπέγραψαν τη "συνθήκη του Λονδίνου" (29 Μαρτίου 1864) που κατοχύρωσε τα Επτάνησα ως Ελληνική επαρχία. Ο Λόρδος Ύπατος Αρμοστής των Ιονίων Νήσων κήρυξε επίσημα την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα.
Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου το νησί κατέλαβαν, για μικρό χρονικό διάστημα, οι γαλλικές ναυτικές δυνάμεις. Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καταλήφθηκε αρχικά από τους Ιταλούς, που απέβλεπαν στην ενσωμάτωση της Επτανήσου στην Ιταλία καθιερώνοντας νομισματική και οικονομική ένωση.
Με την ιταλική συνθηκολόγηση, το 1943, οι Γερμανοί κατέλαβαν την Κεφαλλονιά και μετά από μεγάλη μάχη με τους 12.000 Ιταλούς στρατιώτες της Μεραρχίας Άκουι (Divisione Acqui) που επιθυμούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, εκτέλεσαν τους περισσότερους από αυτούς.
Στην Κεφαλλονιά κατά την περίοδο του Εμφυλίου δόθηκαν πολλές μάχες μεταξύ του κυβερνητικού στρατού και των ανταρτών, που δρούσαν στο νησί μέχρι τα τέλη του 1949.
Ο Απόστολος Παύλος στην Κεφαλλονιά
Επικρατέστερη άποψη ήταν ότι ο Χριστιανισμός έφθασε εδώ από Κεφαλλήνες εμπόρους. Το 1987 ο Γερμανός ερευνητής Dr. Heinz Warnecke κατέθεσε στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης διδακτορική διατριβή με τον τίτλο «Το πραγματικό ταξίδι στη Ρώμη του Αποστόλου Παύλου» υποστηρίζοντας ότι η Μελίτη των Πράξεων των Αποστόλων, Κεφ. 27,28, δεν είναι η Μάλτα, αλλά η Κεφαλληνία και ότι ο Απ. Παύλος ήταν αυτός που εκχριστιάνισε το νησί. Ακολούθησαν πάμπολλα στοιχεία, ιστορικά και φυσικά που παρουσιάστηκαν, και κατέδειξαν ότι πράγματι η Κεφαλληνία είναι η Μελίτη των Πράξεων και η Πεσσάδα (Ακρωτήριο και Όρμος «Άγιος Σώστης») ο τόπος του ναυαγίου και της διασώσεως του Απ. Παύλου.
Η επιστημονική αυτή θέση κερδίζει συνεχώς έδαφος. Έτσι πολλοί εκδοτικοί οίκοι του εξωτερικού, τόσο προτεσταντικοί όσο και καθολικοί, στις εκδόσεις της Καινής Διαθήκης θεωρούν την Κεφαλληνία αντί της Μάλτας ως τη Μελίτη.
Μοναστήρια
Στο νησί υπάρχουν πολλές εκκλησίες καθώς και δύο μεγάλα μοναστήρια. Το σπουδαιότερο είναι του Αγίου Γερασίμου, προστάτη της νήσου το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του νησιού στην κοινότητα Ομαλών, και το μοναστήρι του Αγίου Ανδρέα Μηλιαπιδιάς, το οποίο βρίσκεται στο σημερινό δήμο Λειβαθούς.
Ξεκινάμε για να βρούμε το ξενοδοχείο μας στον Πόρο, να αφήσουμε τα πράγματά μας και να τριγυρίσουμε στην πόλη.
Δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να το βρούμε και σε ήταν σε μια τοποθεσία που ενώ λέγαμε ότι ήταν πολύ έξω από την κίνηση, εντούτοις μετά καταλάβαμε ότι ήμασταν απίστευτα κοντά, στο κέντρο της πόλης και στα μαγαζιά.
Ο Πόρος
Ο Πόρος είναι ένα από τα μεγαλύτερα χωρία της Κεφαλλονιάς. Χαρακτηρίζεται από την πλούσια φυσική ομορφιά, το ανεξάντλητο πράσινο και τις βαθυγάλανες παραλίες με τα μεγάλα βότσαλα.
Πρόκειται για ένα ειδυλλιακό τοπίο ιδανικό για ήρεμες και ποιοτικές διακοπές.
Αρχικά δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα μεγάλος οικισμός, άσε που κατεβαίνοντας στο λιμάνι, λες ότι δεν υπάρχει καν χωριό.
Όμως εάν προχωρήσεις λίγο πιο κάτω, βρίσκεσαι στο κέντρο του χωριού, και πραγματικά χαίρεσαι γιαυτό που αντικρίζεις.
Μεγάλη πλατεία δίπλα στην θάλασσα, γεμάτη μαγαζιά όλων των ειδών, και πολύ κόσμο επισκέπτες του νησιού.
Φαγητό αλμυρό στην τιμή σαν σε οποιοδήποτε νησί, βόλτα δίπλα στην θάλασσα και μετά επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.
Η επόμενη μέρα, ξεκινά πολύ νωρίς το πρωί, λόγω του ότι θέλαμε να δούμε μερικά από τα αξιοθέατα της Κεφαλλονιάς, και επειδή ήταν στα 4 σημεία του νησιού δεν μας έφταναν οι ώρες για να δούμε περισσότερα.
Ανηφορίζουμε τον Αίνο και κατευθυνόμαστε δυτικά, ανάμεσα από τον ορεινό όγκο, για να επισκεφτούμε το Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου.
Το επιβλητικό όρος Αίνος
Αίνος (ιταλικά: Monte Nero) είναι το ψηλότερο βουνό της Κεφαλονιάς (1.628 μ.) και των Ιονίων Νήσων, το οποίο αποτελεί εθνικό δρυμό από το 1962.Ορεινός όγκος με πλούσια χλωρίδα και πανίδα, φαντάζει επιβλητικός από μακριά. Εδώ φυτρώνει η μοναδική στον κόσμο είδος ελάτου, η ενδημική Κεφαλληνιακή Ελάτη ή μαύρη ελάτη (Rabies Cefalonica), και στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν και τα μικρόσωμα άλογα του είδους equus caballus.
Η Κεφαλλονιά δεν είναι το πράσινο νησί, αλλά το τοπίο είναι φανταστικό.
Το οδικό δίκτυο, ανάλογο της μορφολογίας του εδάφους, ασφάλτινος με πολλές στροφές αλλά το βέβαιο είναι ότι την απολαμβάνεις.
Εδώ είχαμε και το μοναδικό χάπενινγκ της παραμονής μας λίγο πριν από το μνημείο Ιταλών πεσόντων της Μεραρχίας Άκουι (Divisione Acqui) που δεν μπορέσαμε να δούμε, ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό, αλλά μας χάλασε λίγο την διάθεση.
Φτάνουμε στο Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου όπου πλήθος κόσμου ήταν ήδη μαζεμένος και συνέχιζε να έρχεται καθ’ όλη την διάρκεια της παραμονής μας εκεί.
Παρακολουθούμε την λειτουργία στην εκκλησία, προσκυνούμε, και με το πέρας της δοξολογίας, ανοίγει και η καταπακτή που βρίσκεται μέσα στην εκκλησία, για το κελί - σπηλιά το οποίο βρίσκεται κάτω από την γη, που ασκήτεψε ο Άγιος Γεράσιμος, για να κατέβουν όσοι το επιθυμούν.
Η κατάβαση μας γίνεται μέσα από μια μικρή τρύπα στο πάτωμα και με μια μικρή σιδερένια κάθετη σκάλα.
Η θρησκευτική παράδοση λέει, ότι όσο εύσωμος - παχύς κι αν είναι ο πιστός που θα θελήσει να κατέβει κάτω σε αυτήν την μικρή τρύπα, θα τον κάνει ο Άγιος να χωρέσει...!!!
Κατεβαίνεις με πολύ προσοχή στην πρώτη σπηλιά και νιώθεις δέος κι ένα ρίγος να σε διαπερνά. Κατόπιν μετά από μια άλλη μικρή τρύπα στην βάση ενός άλλου βράχου, μπαίνεις -εάν θέλεις, και δεν το επιχειρούν οι περισσότεροι - στην επόμενη σπηλιά που εκεί έμενε και προσευχόταν ο Άγιος Γεράσιμος για 10 χρόνια.!!!
Το πως το κατάφερνε αυτό είναι μυστήριο, όμως μόνο ένας ευλαβής πιστός στο Θεό και με την βοήθεια του θα κατάφερνε να επιζήσει εκεί μέσα.
Το λέω αυτό γιατί εμείς σαφώς νεότεροι που κατεβήκαμε κάτω, είδαμε ότι υπήρχε έλλειψη οξυγόνου, και με δυσκολία μπορούσαμε να ανασάνουμε, και όχι να παραμείνουμε εκεί για ήμερες ή και μήνες. Πόσο δε στην δεύτερη σπηλιά που μπήκαμε.
Βέβαια γνώριζαν τις δυσκολίες αυτές οι υπεύθυνοι της Μονής και δεν άφηναν πάνω από 5 άτομα να βρίσκονται κάτω στη σπηλιά ή με κάποια προβλήματα υγείας, γιατί η ανάσα σου γινόταν με δυσκολία, και θα πω ότι και αυτό το νούμερο, πάλι μεγάλο ήταν.
Όμως πραγματικά αξίζει στον καθένα μας να το ζήσει αυτό εάν μπορεί, έστω και για λίγο.
Συνεχίζουμε δυτικά προς την πρωτεύουσα του νησιού το Αργοστόλι.
Η μεγαλύτερη πόλη του νησιού, χτισμένη αμφιθεατρικά, με έντονη δραστηριότητα. Μαγαζιά για κάθε γούστο, καφέ για χαλάρωση, μπαράκια και τριγύρω όμορφες παραλίες.
Αν και το Αργοστόλι καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τον σεισμό του 1953, εξακολουθούν να υπάρχουν σημεία που διακρίνεται η παλιά βενετσιάνικη αρχιτεκτονική.
Η πρώτη εντύπωση θα πω, όχι και η καλύτερη.!!!
Μια πόλη κολλημένη στην κίνηση, γεμάτη αυτοκίνητα, που δεν χωρούσε να περάσει ούτε η μηχανή.
Θα μπορούσαν βέβαια για τους καλοκαιρινούς μήνες να είχαν μονοδρομήσει και απαγορεύσει το παρκάρισμα στην παραλιακή οδό, έτσι ώστε να διευκολύνουν την κίνηση των επισκεπτών, αλλά τι να λέμε τώρα.
Μη φανταστείτε όμως ότι και στους υπόλοιπους δρόμους ήταν καλύτερη η κατάσταση.
Επιπλέον της αφόρητης ζέστης και της υγρασίας υπήρχε και μια αιθαλομίχλη στην ατμόσφαιρα, η οποία δεν σε άφηνε να δεις ούτε 100 μέτρα μακριά.
Αυτή η ομίχλη, δεν ήταν άλλο από τον καπνό που είχε έρθει με τον αέρα από τις καταστροφικές πυρκαγιές στον Έβρο.!!!
Η πλατεία του Αργοστολίου μεγάλη και με έναν πεζόδρομο γεμάτο μαγαζιά που ήταν το κάτι άλλο.
Απολαύσαμε τον καφέ μας, και την βόλτα μας, και παίρνουμε τον δρόμο για τις καταβόθρες και τον Φάρο των Αγίων Θεοδώρων.
Ταμπέλες δεν υπήρχαν, αλλά μας βοήθησε πολύ το GPS ευτυχώς.
Ο φάρος των Αγίων Θεοδώρων βρίσκεται στην περιοχή Λάσση κοντά στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς. Κατασκευάστηκε το 1828 από τους Άγγλους και όταν διοικητής ήταν ο Κάρολος Νάπιερ.
Έχει ύψος πύργου 8 μέτρα και εστιακό ύψος 11 μέτρα. Καταστράφηκε με τους σεισμούς του 1953 και ξαναχτίστηκε σύμφωνα με το αρχιτεκτονικό σχέδιο (του 1828) των Άγγλων.
Εντάχθηκε στο Ελληνικό φαρικό δίκτυο το 1863 με την προσάρτηση των Επτανήσων.
Δεν είναι απόλυτα ακριβές το πώς προέκυψε η ονομασία του, ωστόσο η πιθανότερη εκδοχή είναι αυτή να προέρχεται από τη μικρή εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων που υπάρχει σε κοντινή απόσταση από το Φάρο.
Σήμερα αποτελεί ένα από τα πλέον επισκέψιμα μέρη του νησιού καθώς τόσο η τοποθεσία στην οποία βρίσκεται, όσο και η υπέροχη θέα που προσφέρει προς το πανέμορφο Ληξούρι που βρίσκεται ακριβώς απέναντι στον κόλπο, που όμως λόγω της συννεφιάς του καπνού, το διακρίνεις με λίγη δυσκολία.
Περπατάμε δίπλα ακριβώς στο δρόμο και βρίσκουμε τις «μυστηριώδεις» καταβόθρες του Αργοστολίου.
Οι καταβόθρες στο Φανάρι έχουν θεωρηθεί ένα ακόμη «μυστήριο» από τα πολλά της Κεφαλλονιάς. Στην άκρη της Χερσονήσου του Αργοστολίου στο Φανάρι, μόλις 2,5 χιλιόμετρα από το Αργοστόλι, η θάλασσα εισχωρεί στη στεριά και ρέει σε καταβόθρες, σε σχισμές στο έδαφος απ’ όπου περνά το νερό της θάλασσας, χάνονται κάτω από το λιμάνι και ακολουθώντας ένα ολόκληρο υπόγειο ταξίδι μέσα στα κεφαλλονίτικα βουνά, εκβάλλει στην άλλη άκρη του νησιού στην περιοχή της Σάμης.
Το φαινόμενο προβλημάτιζε επί μακρόν τους επιστήμονες. Το 1963 οι γεωλόγοι Βίκτορ Μάουριν (Viktor Maurin) και Γιόζεφ Τσέτλ (Josef Zötl) από το Πολυτεχνείο του Γκρατς, έριξαν 160 κιλά βαφής σε μία από τις καταβόθρες. Δύο εβδομάδες αργότερα ίχνη χρώματος βρέθηκαν σε πηγές στην άλλη πλευρά του νησιού, 14 χλμ. μακριά, όπως επίσης και στο λιμνοσπήλαιο Μελισσάνη.Οι καταβόθρες είναι ένα ακόμα μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο που θα συναντήσετε στην Κεφαλλονιά.
Συνεχίζουμε το ταξίδι μας για την παγκοσμίου φήμης παραλία που δεν είναι άλλη από την παραλία του Μύρτου.
Η θέα από ψηλά ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Δεν είναι τυχαίο που υπάρχει συνωστισμός για μια φωτογραφία στο μέρος (όπως και από τον κεντρικό δρόμο στην γέφυρα).
Η παραλία σταρ του νησιού, που έχει πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες διαφημιστικά σε όλο τον πλανήτη.
Τον Μύρτο τον ξέρει όλος ο πλανήτης και βρίσκεται ΔΙΚΑΙΩΣ σταθερά στις πρώτες θέσεις με τις καλύτερες παραλίες του κόσμου. Επιβάλλεται να καθίσεις σε αυτή την παραλία και να βουτήξεις στο νερό. Με κύμα τις περισσότερες φορές και με μεγάλες πέτρες η παραλία, οργανωμένη σε κάποια σημεία, αλλά και με ελεύθερη πρόσβαση.
Μόλις κατέβεις το βουνό με πολύ προσοχή και σηκώσεις το κεφάλι σου και δεις τον ορεινό όγκο που κατέβηκες και που βρέθηκες παθαίνεις κάτι.
Βλέπεις τους μεγάλους βράχους που σε περιβάλλουν με ύψος περίπου 800 μέτρα, καθώς κι εκείνους που έχουν φτάσει σχεδόν στην θάλασσα από κατολισθήσεις, τον καταρράχτη που σχηματίζεται από τα ορμητικά νερά (τον χειμώνα) που σχηματίζεται από τα νερά που κατεβαίνουν το βουνό. (Το ίδιο συναίσθημα νιώθεις και στο ναυάγιο της Ζακύνθου).
Στη θάλασσα τα ολόλευκα βότσαλα σε συνδυασμό με το μοναδικό γαλάζιο χρώμα της θάλασσας λόγω των ρευμάτων της περιοχής, κάνουν το τοπίο ζωγραφιά.
Η θάλασσα δεν είναι διαυγής καθώς από την ανακατεμένη άμμο δεν φαίνεται ο πυθμένας.
Επίσης τα νερά από την αρχή της παραλίας βαθαίνουν απότομα, και για να μπορέσεις να μπεις και να κολυμπήσεις, χρειάζεται να έχεις οπωσδήποτε παπούτσια θαλάσσης, ειδάλλως θα δυσκολευτείς πολύ να μπεις μέσα λόγω των μεγάλων βότσαλων που έχει η παραλία, αλλά και πολύ περισσότερο να βγεις μιας και ο μεγάλος κυματισμός και τα μεγάλα χαλίκια - πέτρες - βότσαλα δεν σε αφήνουν να βγεις εύκολα έξω.
Άσσος
Ένα παραθαλάσσιο χωριό κοντά στον Μύρτο, ενώνεται με την Κεφαλλονιά με μια λεπτή γραμμή γης. Είναι σχεδόν αυτόνομο νησί, γραφικό και πολύχρωμο.
Η παραλία του στον κολπίσκο είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ.
Θυμίζει τα χωριά της ακτής Αμάλφι στην Ιταλία, χτισμένη αμφιθεατρικά στην ομώνυμη χερσόνησο, ανάμεσα σε πεύκα και κυπαρίσσια, με λίγα σπίτια με χρωματιστές προσόψεις, κήπους και ασβεστωμένες αυλές, λίγες ταβέρνες, χωρίς μεγάλο ξενοδοχείο και κανένα μπαρ, ένα χωριό βγαλμένο από ρομαντικά μυθιστορήματα, παραδοσιακό χρώμα, σε ένα εντυπωσιακό τοπίο, που μαγνητίζει με την γαλήνη και την απλότητά της.
Το
πάρκινγκ εδώ θα πω είναι κάπως δύσκολο ακόμα και για μηχανή, πόσο δε
μάλλον για αυτοκίνητο, αν και στο πάνω μέρος του χωριού υπάρχει δωρεάν
δημόσιο πάρκινγκ.
Ο κολπίσκος στο χωριό μικρός αλλά ιδανικός για μπάνιο.
Ανηφορίζουμε το δρομάκι δίπλα στην παραλία στο κέντρο του χωριού για να επισκεφθούμε το εντυπωσιακό Ενετικό Κάστρο του 16ου αιώνα, ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της Κεφαλλονιάς.
Αναχωρούμε κι από εδώ και κατευθυνόμαστε για το γραφικό και κοσμοπολίτικο Φισκάρδο, που δικαίως αποκαλείται η Ριβιέρα της Κεφαλλονιάς, αλλά και η ιδιαίτερη πατρίδα του ποιητή Νίκου Καββαδία..
Φισκάρδο
Αγαπημένος προορισμός διασημοτήτων από όλον τον κόσμο όπου στην μαρίνα του δένουν πολλά πολυτελή γιοτ. Ξεχωρίζει κι αυτό για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του, η οποία προσφέρει στον επισκέπτη μια μοναδική αίσθηση από τον 18ο αιώνα.
Το Φισκάρδο άντεξε από τον καταστροφικό σεισμό του 1953 που χτύπησε το νησί. Τα περισσότερα κτίρια του χωριού διατηρούν το παραδοσιακό τους χρώμα και σε ταξιδεύουν σε μια άλλη εποχή.
Επιβλητικά αρχοντικά, με κομψά μπαλκονάκια, παλιές διώροφες κατοικίες. Το κόκκινο των κεραμιδιών, το πράσινο των πλαγιών, και το γαλάζιο της θάλασσας δημιουργούν ένα ειδυλλιακό σκηνικό που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Παρά τη σημερινή του πολυκοσμία, το χωριό διατηρεί μια απερίγραπτη γαλήνη, ιδανικό για όσους επιζητούν την ηρεμία και την χαλάρωση τους.
Από εδώ παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής μας για το λιμάνι, περνώντας από την πανέμορφη Σάμη, όπου στην περιοχή βρίσκεται και το εντυπωσιακό λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης.
Δυστυχώς για εμάς η ώρα ήταν περασμένη και είχε κλείσει για να το επισκεφτούμε, κάτι που θα κάνουμε σε μια επόμενη επίσκεψη μας στο νησί.
Το λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης
Ένα ακόμα από τα πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα της Κεφαλλονιάς είναι και το λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης, ένα μοναδικό δημιούργημα της φύσης. Βρίσκεται στον Καραβόμυλο, πολύ κοντά στη Σάμη.
Η ομορφιά του σπηλαίου της Μελισσάνης είναι ασύγκριτη. Μπαίνετε στη βάρκα και νομίζετε ότι αιωρείστε στο κενό. Κοιτάζετε ψηλά στο άνοιγμα, εκεί από όπου μπαίνει το φως, και αισθάνεστε δέος.
Ανακαλύφθηκε το 1951 και μετά από κάποιες κατασκευές ώστε να είναι προσβάσιμο έχει γίνει ένας από τους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Η ιδιαιτερότητά του τοπίου οφείλεται σε ένα μεγάλο μέρος της οροφής που έχει καταρρεύσει – και την ώρα που ο ήλιος βρίσκεται ψηλά και οι ηλιαχτίδες του πέφτουν στη λίμνη για να κάνει τα γαλανά νερά τα λάμψουν το αίσθημα είναι μαγευτικό.
Αξίζει εδώ να πούμε ότι υπάρχει πιο έξω από την Σάμη, άλλο ένα σπήλαιο που αξίζει την επίσκεψη μας κι αυτό δεν είναι άλλο από το σπήλαιο Δρογκαράτης, το οποίο κι αυτό λόγω χρόνου δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε αυτή τη φορά.
Το Σπήλαιο της Δρογκαράτης
Το Σπήλαιο της Δρογκαράτης βρίσκεται σε απόσταση 3 χλμ από τη Σάμη, στην περιοχή των Χαλιωτάτων στην Κεφαλλονιά. Η φύση έχει δημιουργήσει ένα μοναδικό έργο γλυπτικής, από σταλαγμίτες και σταλακτίτες που δημιουργούνται εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Το σπήλαιο είναι ηλικίας άνω των 150 εκατομμυρίων ετών αλλά ανακαλύφθηκε πριν από 300 περίπου χρόνια, όταν κατά τη διάρκεια ισχυρού σεισμού κατέρρευσε τμήμα του. Έχει εξερευνηθεί από την Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεία, και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα σπήλαια της Κεφαλλονιάς και αποτελεί ένα από τα ομορφότερα ασβεστολιθικά σπήλαια της Ελλάδας.
Η είσοδός του είναι σε υψόμετρο 120 μέτρων και το βάθος του φθάνει τα 95 μέτρα, ενώ η θερμοκρασία του είναι 18ο Κελσίου. Η αίθουσα του είναι πολύ μεγάλων διαστάσεων (65 x 45 και ύψος 20 μέτρα περίπου) και διαθέτει εξαίρετη ακουστική. Για το λόγο αυτόν πραγματοποιούνται εδώ πολλές συναυλίες. Το σπήλαιο είναι σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο και έχει αξιοποιηθεί πολύ τουριστικά τα τελευταία χρόνια.
Στο τσακ μπορώ να πω, φτάνουμε στο λιμάνι του Πόρου όπου η επιβίβαση των εκδρομέων σαν κι εμάς έχει ήδη αρχίσει στο πλοίο της γραμμής για Κυλλήνη, κι ευτυχώς μπορώ να πω αυτή τη φορά είχε πάρα πολύ κόσμο, και αυτή η καθυστέρηση μας έσωσε και το προλάβαμε.
Μικρές οι αποστάσεις του νησιού, αλλά παίρνουν πολύ ώρα λόγου του δύσκολου οδικού δικτύου στο νησί, αλλά και των μαγευτικών τοπίων τα οποία και μόνο για να τα φωτογραφήσεις ασυναίσθητα σου τρώνε χρόνο και καθυστερείς.
Εν κατακλείδι θα πω, πως το νησί θα σας συναρπάσει και δεν θα σας αφήσει ασυγκίνητους με τα τοπία, τα αξιοθέατα τις παραλίες και την ομορφιά του. Όμως δεν θα καταφέρετε να το θαυμάσετε εάν δεν το επισκεφτείτε, για τουλάχιστον 4 με 5 ημέρες.
Εις το Επανιδείν
Χρήσιμα...
Εισιτήριο: 13.50€ (Σ:10.50€) [ΠΟΡΟΣ (ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ) - ΚΥΛΛΗΝΗ]
Μηχανή: 17.50€ [ΠΟΡΟΣ (ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ) - ΚΥΛΛΗΝΗ]
