"Το Διεθνές κέντρο ειρήνης και φιλίας νέων"
Λόγω λοιπόν του ότι βρισκόμαστε για μια ακόμα χρονιά στο κοσμοπολίτικο νησί του ήλιου και των ιπποτών την Ρόδο, είπαμε να επισκεφτούμε κάποια νησάκια κοντά και τα οποία δεν είχαμε δει.
Αποφασίσαμε να πάμε στο σμαραγδένιο νησί των Δωδεκανήσων την πανέμορφη Χάλκη.
Έτσι λοιπόν κλείνουμε τα εισιτήρια μας και αυτή την φορά δεν θα φύγουμε από το λιμάνι της Ρόδου, αλλά από το λιμάνι στην Κάμειρο Σκάλα.
Το λιμάνι αυτό αν και απέχει 43 χλμ από την Ρόδο και σχεδόν μια ώρα οδήγησης, δεν επιλέχθηκε τυχαία, αλλά για δυο λόγους.
Καταρχήν η απόσταση για την Χάλκη από εκεί ήταν 45 λεπτά περίπου, και κατά δεύτερον, ήταν κοντά στην περιοχή της αρχαίας Καμείρου, την οποία είχαμε στο πρόγραμμα να επισκεφτούμε εάν προλαβαίναμε.
Δύο εταιρίες και από εδώ, εμείς επιλέξαμε την Alko με το Sebeco II.
Το πλοίο κάνει το δρομολόγιο από Κάμειρο -Χάλκη κάθε Τετάρτη 10 πμ - 17.30 μμ, σε 45 λεπτά και μόλις 9 ευρώ το εισιτήριο μετ’ επιστροφής.
Ξεκινάμε νωρίς λοιπόν το πρωί και κατευθυνόμαστε προς την Κάμειρο Σκάλα το λιμάνι μας.
Σε ένα φανάρι μπροστά μας, βλέπουμε ένα βανάκι της εταιρίας το οποίο σταματά στο δρόμο και μαζεύει τουρίστες.
Μετά μάθαμε ότι η εταιρία και τα ταξιδιωτικά γραφεία που κλείνουν τέτοιες εκδρομές με τους τουρίστες τους μεταφέρουν με αυτά τα μέσα από την Ρόδο και ενδιάμεσα σημεία στην διαδρομή.
Φτάνουμε στην ώρα μας και δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος ήταν πάρα πολύς.
Αναχωρούμε στην ώρα μας και από μακριά βλέπουμε το κάστρο της Κριτηνίας.
Περνάμε κάποια μικρά νησάκια και βραχονησίδες και φτάνουμε στο λιμάνι της Χάλκης με ένα ξεκούραστο ταξίδι.
Φτάνοντας στο φυσικό λιμάνι της Χάλκης αντικρίζουμε το πανέμορφο και πολύχρωμο Νημποριό (ή Εμπορειό), τον μοναδικό οικισμό του νησιού, αμφιθεατρικά χτισμένο γύρω από το φυσικό λιμάνι με τα πολύχρωμα σπίτια να σε συναρπάζουν.
Τα αυτοκίνητα στο νησί είναι ελάχιστα αλλά δεν χρειάζονται άλλωστε, μιας που οι αποστάσεις είναι μικρές. Εμεις συναντήσαμε και το ηλεκτρικό αυτοκινητο του Λιμενικού Σώματος του νησιού.
Στην βόλτα μας στα γραφικά δρομάκια, βλέπουμε νεοκλασικά πέτρινα δίπατα και τρίπατα σπίτια που έχουν αυλές στρωμένες με τα πανέμορφα μωσαϊκά δάπεδα με βότσαλα σε εντυπωσιακά σχέδια και με έντονους χρωματισμούς, μια μαγεία στο σύνολό τους.
Στο κεντρικό σημείο του λιμανιού και ανεβαίνοντας το δρομάκι ευθεία, θα δείτε το νεοκλασικό κτίριο του Δημαρχείου (19ου αι.) και δίπλα του θα θαυμάσετε τον επιβλητικό πέτρινο Πύργο του Ρολογιού, ένα ακόμα εντυπωσιακό αρχιτεκτόνημα.
Σε κοντινή απόσταση ξεχωρίζει επίσης το μεγάλο κωδωνοστάσιο του ναού του πολιούχου Αγίου Νικολάου (1861), στο εσωτερικό του οποίου θα εντυπωσιαστείτε από τις ωραίες αγιογραφίες και το σπάνιας τέχνης ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Στην περιοχή δεσπόζει το Κάστρο των Ιπποτών, το οποίο είναι κτίσμα του 14ου αι. όταν οι ιππότες του τάγματος του Αγίου Ιωάννη κατέλαβαν το νησί. Στην είσοδο θα δείτε το οικόσημο του Μεγάλου Μαγίστρου του τάγματος, Pierre d’ Aubusson, ενώ μέσα στο Κάστρο, στην ερειπωμένη εκκλησία του Αγίου Νικολάου θα θαυμάσετε τοιχογραφίες του 15ου – 17ου αι.
Οι Ανεμόμυλοι της Χάλκης είναι ένα ακόμα αξιοθέατο του νησιού που θα βρείτε στην κορυφή του λόφου. Έχουν αναστηλωθεί και αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του νησιού, αν και δεν λειτουργούν πια.
Εδώ θα πω ότι από την πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου στο νησί, νιώθεις οικεία λες και είσαι στο σπίτι σου.
Πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Εν τω μεταξύ το νησί νιώθεις να σε γεμίζει από την ηρεμία και την ησυχία του.
Κάνουμε την βόλτα μας στο λιμάνι, στην εκκλησία, στο ρολόι και το δημαρχείο.
Περπατάμε στα σοκάκια του οικισμού, και μετά τις φωτογραφίες καταλήγουμε σε ένα καφέ, για μια μικρή χαλάρωση.
Λίγα Λόγια...
Στα δυτικά της δημοφιλούς Ρόδου, βρίσκεται το μικρό νησί, η Χάλκη.
Πρόκειται για έναν πανάρχαιο τόπο που κατοικήθηκε από τα προϊστορικά χρόνια.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, οι Τιτάνες ήταν οι πρώτοι κάτοικοι. Οι Πελασγοί έζησαν στο νησί για πολλά χρόνια, αφήνοντας πίσω τους πολλά χτίσματα. Τους διαδέχθηκαν οι Κάρες, οι Δωριείς και αργότερα οι Φοίνικες.
Για την προέλευση της ονομασίας του νησιού υπάρχουν δύο εκδοχές: ονομάστηκε έτσι
είτε από τα ορυχεία και τα εργαστήρια επεξεργασίας χαλκού που υπήρχαν στο νησί κατά την αρχαιότητα, είτε από τη φοινικική λέξη "κάρκι" ή "κάλχι" που σημαίνει "πορφύρα", το όστρακο που υπήρχε άφθονο στις ακτές του νησιού τότε και το οποίο εμπορεύονταν οι Φοίνικες, εκδοχή που είναι και η πιθανότερη.
Στα κτίριά του είναι εμφανή τα σημάδια της μεγάλης ανάπτυξης που γνώρισε το νησί κατά το δεύτερο μισό του 19ου αι. με την άνθιση του εμπορίου, ιδιαίτερα της σπογγαλιείας.
Μετά το 1912, η Χάλκη πέρασε μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα σε Ιταλική κατοχή μέχρι το 1948, οπότε και ενσωματώθηκε στην Ελλάδα.
Η Χάλκη έχει ανακηρυχθεί "Διεθνές κέντρο ειρήνης και φιλίας νέων" και αυτό έχει ως αποτέλεσμα το νησί να το επισκέπτεται μεγάλος αριθμός νέων. Τα τελευταία χρόνια όμως είναι μεγαλύτερος ο αριθμός από επισκέπτες μεγαλύτερης ηλικίας.
Μιας και δεν γνωρίζαμε καλά το νησί πηγαίνουμε στο γραφείο πληροφοριών που είναι στο λιμάνι, και ρωτάμε για τις κοντινές παραλίες και που είναι πιο καλά.
Μας υπέδειξε μια την οποία είχαμε ακουστά την παραλία Φτενάγια, η οποία ήταν μόλις 5-7 λεπτά με τα πόδια.Και οι υπόλοιπες μην φανταστείτε κοντά ήταν.
Παίρνουμε το δρόμο που μας είπε, μας είχε δώσει κι έναν χάρτη του νησιού και ανάμεσα από τα σοκάκια του νησιού φτάνουμε σε ένα δρομάκι δίπλα στο βουνό και από μακριά αντικρίζουμε τα φανταστικά νερά της παραλίας.
Οι φωτογραφίες σίγουρα τα αδικούν...ΤΟ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ...!!!
Τυρκουάζ νερά, που μονο σε ελάχιστες παραλίες τα βρίσκεις.
Το μέρος βέβαια ήταν βραχώδες, αλλά μπροστά στα μαγαζιά ήταν με χαλικακι και βατός για να μπεις στην θάλασσα.
Η παραλία φανταστική, γεμάτη κόσμο, και με μια σχετική ησυχία....
Οι ξαπλώστρες το σετ 12 ευρώ και το ντους 0,50 ευρώ.
(Το νησί της Χάλκης ουσιαστικά δεν έχει νερό και γι αυτό χρησιμοποιούνται μεγάλες στέρνες για τη συλλογή βρόχινου νερού κατά τη διάρκεια των βροχοπτώσεων. Το πόσιμο νερό στο νησί προέρχεται από τη Ρόδο.)
Οι καφέδες στο νησί σε κανονικά επίπεδα μέχρι 2,20 ευρώ.
Αφού απολαύσαμε το μπάνιο μας την δροσιά που μας πρόσφεραν τα δέντρα της παραλίας και την ησυχία της περιοχής, έφτασε η ώρα που έπρεπε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το λιμάνι αν και δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε από εκεί.
Επιστροφή στο λιμάνι και έχει φτάσει αργά το απόγευμα όπου μπαίνουμε στο καράβι για να μας γυρίσει πίσω στην Ρόδο.
Ε, λοιπόν εάν μου έλεγε κανείς ότι θα πας σε αυτό το νησάκι και θα περάσεις τόσο όμορφα δεν θα τον πίστευα.
¨Ένιωσα λες και ήμουν από εκείνο το μέρος και αν και δυσκολεύομαι λίγο στην διαμονή σε νησί, πραγματικά εκεί θα καθόμουν και δυο-τρεις ημέρες.
Το νησί χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο από τα υπόλοιπα, σε κερδίζει με την πρώτη.
Χωρίς φασαρία, ήρεμοι ρυθμοί, με τις ταβέρνες του, τις καφετέριες του, τα φανταστικά νερά του, τι άλλο να ζητήσεις....
Απίστευτο νησάκι, και από τα λίγα που προτείνω ανεπιφύλαχτα έστω και για μια μονοήμερη εκδρομή.
Για την Ιστορία...
ΧΑΛΚΗ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΔΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΦΑΝΟΥΡΑΚΗ
Ποιος ήταν ο Αλέξανδρος Διάκος
Μεταξύ των μαθητών που αντιδρούσαν στις ιταλικές διαταγές και απαγορεύσεις, ήταν και ένας νέος Χαλκήτης, ο Αλέξανδρος Διάκος, φοιτητής τότε στο Γυμνάσιο της Ρόδου.
Στις 25 Μαρτίου, μια χρονιά, κατέβασε την ιταλική σημαία στο Ελληνικό Γυμνάσιο και ανύψωσε την ελληνική. Οι Ιταλοί, ενοχλημένοι που δεν μπόρεσαν να σβήσουν την ελληνική φλόγα από την καρδιά του νεαρού Χαλκήτη, τον απείλησαν με φυλάκιση και εξορία.
Ο Διάκος αναγκάστηκε να φύγει από τη Ρόδο και να εγκατασταθεί στην Αθήνα, όπου εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων μαζί με άλλους Χαλκήτες, με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να πολεμήσουν και να ελευθερώσουν τη γενέτειρά τους.
Στο Διάκο δόθηκε η πρώτη ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρό του, όταν κηρύχθηκε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Ο υπολοχαγός Διάκος βρισκόταν τότε στην Πίνδο και ζήτησε να σταλεί πρώτος στο μέτωπο.
Εκεί, στο ύψωμα Τσούκα, στη βουνοκορφή Ταμπούρι, ο υπολοχαγός Διάκος βρέθηκε αντιμέτωπος με πολυάριθμες και άρτια εξοπλισμένες ιταλικές δυνάμεις. 'Έπρεπε με τους λίγους στρατιώτες του να υπερασπιστεί ένα στενό πέρασμα, για να μην περάσουν οι Ιταλοί στην Ελλάδα. Οδηγώντας το λόχο του, ενθάρρυνε τους στρατιώτες του φωνάζοντας: «Εμπρός, παιδιά, απάνω τους, για μια μεγάλη Ελλάδα και μια ελεύθερη Δωδεκάνησο».
Η σκληρή μάχη διήρκεσε σχεδόν τρεις ημέρες με επιθέσεις και αντεπιθέσεις μεταξύ του ελληνικού λόχου και των Ιταλών επιδρομέων. Στην τέταρτη προσπάθειά του να καταλάβει τη βουνοκορφή, στις 31 Οκτωβρίου του 1940, ο υπολοχαγός Διάκος σκοτώθηκε σαν ένας νέος Λεωνίδας κι ήταν ο πρώτος 'Έλληνας αξιωματικός που θυσιάστηκε για την ελευθερία.
Η Ελλάδα τον τίμησε με την προαγωγή του σε λοχαγό και απονομή του «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας».
Ποιος ήταν ο Διογένης Φανουράκης
Ο δεύτερος ήρωας Χαλκήτης, ήταν ο λοχαγός Διογένης Φανουράκης, 
Πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο συμμετέχοντας στην κατάληψη της Κορυτσάς. Μετά την κατάληψη της Ελλάδος κατέφυγε στην Μέση Ανατολή και κατατάχθηκε στις Ελληνικές δυνάμεις που πολεμούσαν στο πλευρό των Συμμάχων.
Με δική του επιθυμία υπηρέτησε σε συμμαχικές μυστικές βάσεις στα Μικρασιατικά παράλια απέναντι από την Ρόδο. Στις συχνές αποστολές του στη Ρόδο δεν παρέλειπε να επισκεφτεί και την γενέτειρά του Χάλκη όπου μετέφερε κρυφά, τρόφιμα και φάρμακα για τους έχοντες ανάγκη.
Οι επισκέψεις του όμως, έγιναν γνωστές στους Γερμανούς. Την 1η Νοεμβρίου 1944 γράφτηκε η τελευταία πράξη του δράματος για τον ήρωα Λοχαγό που θυσιάστηκε για την Ελλάδα.
Ο Φανουράκης προδόθηκε και όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τους 300 Γερμανούς που είχαν σταλεί στη Χάλκη γι ‘ αυτόν, προτίμησε να σκοτωθεί ο ίδιος με χειροβομβίδα μπροστά στο πατρικό του σπίτι και μπροστά στα μάτια της γηραιάς γιαγιάς του την 1η Νοεμβρίου του 1944, παρά να παραδοθεί στους Γερμανούς.
Ήταν ο πρώτος 'Έλληνας αξιωματικός που έπεσε στη Δωδεκάνησο για την ελευθερία της πατρίδας του.
Μετά την Απελευθέρωση, η Πατρίδα για να τον τιμήσει τον προήγαγε σε Ταγματάρχη και του απένειμε το «Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων» και το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας».
